Seria PSB: piękni sławni i bogaci.

Gochna

Bezwietrzna noc zwiastowała coś naprawdę mrocznego. Nikłe światło latarni oświetlało drogę po której nie jechał ani jeden samochód i ławkę na której jeszcze nikt nie siedział. Z mrocznej ciszy wyłonił się delikatny stukot obcasów i szelest powiewającego na delikatnym wietrze płaszcza. Na horyzoncie zamajaczyła czarna sylwetka szczupłej kobiety. Zapaliła papierosa i bacznie rozejrzała się po okolicy.
Kąciki jej ust wygięły się w mimowolnym uśmiechu. W jej myślach zamajaczyły wspomnienia dzisiejszego dnia. Powinna być już zmęczona, wracać do mieszkania i odpocząć po tym wszystkim, jednak miała wciąż w sobie mnóstwo energii. Chciała ogłosić całemu światu, co przydarzyło jej się w ten z pozoru zwyczajny letni dzień. A wszystkie te wydarzenia zaczęły się w tak niewinny sposób, bo kto mógł się spodziewać takiego obrotu sprawy?
Usiadła miękko na ławce wypuszczając dym z ust i czekała.
Pracowała w jednej z lepszych firm marketingowych w Londynie. Gdy dzisiaj sączyła poranną kawę nie spodziewała się nagłego telefonu od szefostwa. Doskonale pamiętała z pozoru zwyczajny sygnał, który w jednej chwili zmroził krew w jej żyłach.
Spodziewała się wszystkiego, tylko nie Tego.
Podniosła powoli słuchawkę.
- Halo?
- Czy mam przyjemność z panną Hepswing?
- Tak. O co chodzi?
- Mam dla pani nowe zlecenie. Specjalne. Spotkajmy się dziś tam gdzie zwykle o tej co zwykle.
Ruszyła dumnym krokiem w stronę schodów prowadzących na dach wysokiego wieżowca, w którym pracowała. W drżących dłoniach dzierżyła torebkę, niejako bilet powrotny do życia, z którym chciała zerwać.
Otworzyła drzwi prowadzące na dach i na chwilę oślepiło ją otaczające zewsząd światło.
Mężczyzna pociągnął ją za dłoń korzystając z chwilowej nieuwagi kobiety. Przyparł ją do ściany i spojrzał głęboko w oczy.
-A więc TO jest to pańskie specjalne zlecenie?- westchnęła z politowaniem.
- A czego się spodziewałaś, Mel? - mruknął przyciskając swoje wargi do umalowanych błyszczykiem ust kobiety.
-Nie możemy... Nie może pan... Jest pan moim szefem...- wypowiadała słowa pomiędzy każdym guzikiem jej bluzki, który rozpinał.
Lecz mężczyzna nie słuchał jej słów. Zaczął już rozpinać zamek w jej czarnej wąskiej spódnicy, kiedy drzwi którymi dostała się na dach budynku otworzyły się z hukiem.
Melanie błagała, by osoba, która spowodowała ów hałas pomogła jej, nie odbierając przy tym sytuacji opacznie.
-To nie jest to co myślisz Gwen...- pan Halliwell odskoczył od Melanie jak oparzony widząc, że osobą, która im przerwała okazała się... panią Halliwell.
- Nie? A więc co to jest? - pani Halliwell podeszła do małżonka i spoliczkowała go z całej siły zostawiając na twarzy wielki czerwony ślad dłoni.
Mel obserwowała tę scenę z rosnącym rozbawieniem, jednocześnie doprowadzając do porządku swoją garderobę.

Lily

Bezwietrzna noc zwiastowała coś naprawdę mrocznego. Nikłe światło latarni oświetlało drogę po której nie jechał ani jeden samochód i ławkę na której jeszcze nikt nie siedział. Z mrocznej ciszy wyłonił się delikatny stukot obcasów i szelest powiewającego na delikatnym wietrze płaszcza. Na horyzoncie zamajaczyła czarna sylwetka szczupłej kobiety. Zapaliła papierosa i bacznie rozejrzała się po okolicy.
Kąciki jej ust wygięły się w mimowolnym uśmiechu. W jej myślach zamajaczyły wspomnienia dzisiejszego dnia. Powinna być już zmęczona, wracać do mieszkania i odpocząć po tym wszystkim, jednak miała wciąż w sobie mnóstwo energii. Chciała ogłosić całemu światu, co przydarzyło jej się w ten z pozoru zwyczajny letni dzień. A wszystkie te wydarzenia zaczęły się w tak niewinny sposób, bo kto mógł się spodziewać takiego obrotu sprawy?
Usiadła miękko na ławce wypuszczając dym z ust i czekała.
Pracowała w jednej z lepszych firm marketingowych w Londynie. Gdy dzisiaj sączyła poranną kawę nie spodziewała się nagłego telefonu od szefostwa. Doskonale pamiętała z pozoru zwyczajny sygnał, który w jednej chwili zmroził krew w jej żyłach.
Spodziewała się wszystkiego, tylko nie Tego.
Podniosła powoli słuchawkę.
- Halo?
- Czy mam przyjemność z panną Hepswing?
- Tak. O co chodzi?
- Mam dla pani nowe zlecenie. Specjalne. Spotkajmy się dziś tam gdzie zwykle o tej co zwykle.
Ruszyła dumnym krokiem w stronę schodów prowadzących na dach wysokiego wieżowca, w którym pracowała. W drżących dłoniach dzierżyła torebkę, niejako bilet powrotny do życia, z którym chciała zerwać.
Otworzyła drzwi prowadzące na dach i na chwilę oślepiło ją otaczające zewsząd światło.
Mężczyzna pociągnął ją za dłoń korzystając z chwilowej nieuwagi kobiety. Przyparł ją do ściany i spojrzał głęboko w oczy.
-A więc TO jest to pańskie specjalne zlecenie?- westchnęła z politowaniem.
- A czego się spodziewałaś, Mel? - mruknął przyciskając swoje wargi do umalowanych błyszczykiem ust kobiety.
-Nie możemy... Nie może pan... Jest pan moim szefem...- wypowiadała słowa pomiędzy każdym guzikiem jej bluzki, który rozpinał.
Lecz mężczyzna nie słuchał jej słów. Zaczął już rozpinać zamek w jej czarnej wąskiej spódnicy, kiedy drzwi którymi dostała się na dach budynku otworzyły się z hukiem.
Melanie błagała, by osoba, która spowodowała ów hałas pomogła jej, nie odbierając przy tym sytuacji opacznie.
-To nie jest to co myślisz Gwen...- pan Halliwell odskoczył od Melanie jak oparzony widząc, że osobą, która im przerwała okazała się... panią Halliwell.
- Nie? A więc co to jest? - pani Halliwell podeszła do małżonka i spoliczkowała go z całej siły zostawiając na twarzy wielki czerwony ślad dłoni.
Mel obserwowała tę scenę z rosnącym rozbawieniem, jednocześnie doprowadzając do porządku swoją garderobę. Szef kobiety próbował się wytłumaczyć jąkając i plącząc fakty, ale ona przerwała mu gwałtownie stanowczym "Nie".
- Tym razem zaszło za daleko - wyciągnęła z białej torebki rewolwer i strzeliła. Raz i celnie.

Martynka

Bezwietrzna noc zwiastowała coś naprawdę mrocznego. Nikłe światło latarni oświetlało drogę po której nie jechał ani jeden samochód i ławkę na której jeszcze nikt nie siedział. Z mrocznej ciszy wyłonił się delikatny stukot obcasów i szelest powiewającego na delikatnym wietrze płaszcza. Na horyzoncie zamajaczyła czarna sylwetka szczupłej kobiety. Zapaliła papierosa i bacznie rozejrzała się po okolicy.
Kąciki jej ust wygięły się w mimowolnym uśmiechu. W jej myślach zamajaczyły wspomnienia dzisiejszego dnia. Powinna być już zmęczona, wracać do mieszkania i odpocząć po tym wszystkim, jednak miała wciąż w sobie mnóstwo energii. Chciała ogłosić całemu światu, co przydarzyło jej się w ten z pozoru zwyczajny letni dzień. A wszystkie te wydarzenia zaczęły się w tak niewinny sposób, bo kto mógł się spodziewać takiego obrotu sprawy?
Usiadła miękko na ławce wypuszczając dym z ust i czekała.
Pracowała w jednej z lepszych firm marketingowych w Londynie. Gdy dzisiaj sączyła poranną kawę nie spodziewała się nagłego telefonu od szefostwa. Doskonale pamiętała z pozoru zwyczajny sygnał, który w jednej chwili zmroził krew w jej żyłach.
Spodziewała się wszystkiego, tylko nie Tego.
Podniosła powoli słuchawkę.
- Halo?
- Czy mam przyjemność z panną Hepswing?
- Tak. O co chodzi?
- Mam dla pani nowe zlecenie. Specjalne. Spotkajmy się dziś tam gdzie zwykle o tej co zwykle.
Ruszyła dumnym krokiem w stronę schodów prowadzących na dach wysokiego wieżowca, w którym pracowała. W drżących dłoniach dzierżyła torebkę, niejako bilet powrotny do życia, z którym chciała zerwać.
Otworzyła drzwi prowadzące na dach i na chwilę oślepiło ją otaczające zewsząd światło.
Mężczyzna pociągnął ją za dłoń korzystając z chwilowej nieuwagi kobiety. Przyparł ją do ściany i spojrzał głęboko w oczy.
-A więc TO jest to pańskie specjalne zlecenie?- westchnęła z politowaniem.
- A czego się spodziewałaś, Mel? - mruknął przyciskając swoje wargi do umalowanych błyszczykiem ust kobiety.
-Nie możemy... Nie może pan... Jest pan moim szefem...- wypowiadała słowa pomiędzy każdym guzikiem jej bluzki, który rozpinał.
Lecz mężczyzna nie słuchał jej słów. Zaczął już rozpinać zamek w jej czarnej wąskiej spódnicy, kiedy drzwi którymi dostała się na dach budynku otworzyły się z hukiem.
Melanie błagała, by osoba, która spowodowała ów hałas pomogła jej, nie odbierając przy tym sytuacji opacznie.
-To nie jest to co myślisz Gwen...- pan Halliwell odskoczył od Melanie jak oparzony widząc, że osobą, która im przerwała okazała się... panią Halliwell.
- Nie? A więc co to jest? - pani Halliwell podeszła do małżonka i spoliczkowała go z całej siły zostawiając na twarzy wielki czerwony ślad dłoni.
Mel obserwowała tę scenę z rosnącym rozbawieniem, jednocześnie doprowadzając do porządku swoją garderobę. Szef kobiety próbował się wytłumaczyć jąkając i plącząc fakty, ale ona przerwała mu gwałtownie stanowczym "Nie".
- Tym razem zaszło za daleko - wyciągnęła z białej torebki rewolwer i strzeliła. Raz i celnie. Schowała broń i dała sobie parę minut na obmyślenie planu działania.

Anika

Bezwietrzna noc zwiastowała coś naprawdę mrocznego. Nikłe światło latarni oświetlało drogę po której nie jechał ani jeden samochód i ławkę na której jeszcze nikt nie siedział. Z mrocznej ciszy wyłonił się delikatny stukot obcasów i szelest powiewającego na delikatnym wietrze płaszcza. Na horyzoncie zamajaczyła czarna sylwetka szczupłej kobiety. Zapaliła papierosa i bacznie rozejrzała się po okolicy.
Kąciki jej ust wygięły się w mimowolnym uśmiechu. W jej myślach zamajaczyły wspomnienia dzisiejszego dnia. Powinna być już zmęczona, wracać do mieszkania i odpocząć po tym wszystkim, jednak miała wciąż w sobie mnóstwo energii. Chciała ogłosić całemu światu, co przydarzyło jej się w ten z pozoru zwyczajny letni dzień. A wszystkie te wydarzenia zaczęły się w tak niewinny sposób, bo kto mógł się spodziewać takiego obrotu sprawy?
Usiadła miękko na ławce wypuszczając dym z ust i czekała.
Pracowała w jednej z lepszych firm marketingowych w Londynie. Gdy dzisiaj sączyła poranną kawę nie spodziewała się nagłego telefonu od szefostwa. Doskonale pamiętała z pozoru zwyczajny sygnał, który w jednej chwili zmroził krew w jej żyłach.
Spodziewała się wszystkiego, tylko nie Tego.
Podniosła powoli słuchawkę.
- Halo?
- Czy mam przyjemność z panną Hepswing?
- Tak. O co chodzi?
- Mam dla pani nowe zlecenie. Specjalne. Spotkajmy się dziś tam gdzie zwykle o tej co zwykle.
Ruszyła dumnym krokiem w stronę schodów prowadzących na dach wysokiego wieżowca, w którym pracowała. W drżących dłoniach dzierżyła torebkę, niejako bilet powrotny do życia, z którym chciała zerwać.
Otworzyła drzwi prowadzące na dach i na chwilę oślepiło ją otaczające zewsząd światło.
Mężczyzna pociągnął ją za dłoń korzystając z chwilowej nieuwagi kobiety. Przyparł ją do ściany i spojrzał głęboko w oczy.
-A więc TO jest to pańskie specjalne zlecenie?- westchnęła z politowaniem.
- A czego się spodziewałaś, Mel? - mruknął przyciskając swoje wargi do umalowanych błyszczykiem ust kobiety.
-Nie możemy... Nie może pan... Jest pan moim szefem...- wypowiadała słowa pomiędzy każdym guzikiem jej bluzki, który rozpinał.
Lecz mężczyzna nie słuchał jej słów. Zaczął już rozpinać zamek w jej czarnej wąskiej spódnicy, kiedy drzwi którymi dostała się na dach budynku otworzyły się z hukiem.
Melanie błagała, by osoba, która spowodowała ów hałas pomogła jej, nie odbierając przy tym sytuacji opacznie.
-To nie jest to co myślisz Gwen...- pan Halliwell odskoczył od Melanie jak oparzony widząc, że osobą, która im przerwała okazała się... panią Halliwell.
- Nie? A więc co to jest? - pani Halliwell podeszła do małżonka i spoliczkowała go z całej siły zostawiając na twarzy wielki czerwony ślad dłoni.
Mel obserwowała tę scenę z rosnącym rozbawieniem, jednocześnie doprowadzając do porządku swoją garderobę. Szef kobiety próbował się wytłumaczyć jąkając i plącząc fakty, ale ona przerwała mu gwałtownie stanowczym "Nie".
- Tym razem zaszło za daleko - wyciągnęła z białej torebki rewolwer i strzeliła. Raz i celnie. Schowała broń i dała sobie parę minut na obmyślenie planu działania.

Na wspomnienie minionych wydarzeń pani Hepswing mimowolnie uśmiechnęła się do siebie. Rzuciła papierosa na chodnik przydeptując go obcasem. Popatrzyła na zegarek i czekała dalej.

Enjoy

Bezwietrzna noc zwiastowała coś naprawdę mrocznego. Nikłe światło latarni oświetlało drogę po której nie jechał ani jeden samochód i ławkę na której jeszcze nikt nie siedział. Z mrocznej ciszy wyłonił się delikatny stukot obcasów i szelest powiewającego na delikatnym wietrze płaszcza. Na horyzoncie zamajaczyła czarna sylwetka szczupłej kobiety. Zapaliła papierosa i bacznie rozejrzała się po okolicy.
Kąciki jej ust wygięły się w mimowolnym uśmiechu. W jej myślach zamajaczyły wspomnienia dzisiejszego dnia. Powinna być już zmęczona, wracać do mieszkania i odpocząć po tym wszystkim, jednak miała wciąż w sobie mnóstwo energii. Chciała ogłosić całemu światu, co przydarzyło jej się w ten z pozoru zwyczajny letni dzień. A wszystkie te wydarzenia zaczęły się w tak niewinny sposób, bo kto mógł się spodziewać takiego obrotu sprawy?
Usiadła miękko na ławce wypuszczając dym z ust i czekała.
Pracowała w jednej z lepszych firm marketingowych w Londynie. Gdy dzisiaj sączyła poranną kawę nie spodziewała się nagłego telefonu od szefostwa. Doskonale pamiętała z pozoru zwyczajny sygnał, który w jednej chwili zmroził krew w jej żyłach.
Spodziewała się wszystkiego, tylko nie Tego.
Podniosła powoli słuchawkę.
- Halo?
- Czy mam przyjemność z panną Hepswing?
- Tak. O co chodzi?
- Mam dla pani nowe zlecenie. Specjalne. Spotkajmy się dziś tam gdzie zwykle o tej co zwykle.
Ruszyła dumnym krokiem w stronę schodów prowadzących na dach wysokiego wieżowca, w którym pracowała. W drżących dłoniach dzierżyła torebkę, niejako bilet powrotny do życia, z którym chciała zerwać.
Otworzyła drzwi prowadzące na dach i na chwilę oślepiło ją otaczające zewsząd światło.
Mężczyzna pociągnął ją za dłoń korzystając z chwilowej nieuwagi kobiety. Przyparł ją do ściany i spojrzał głęboko w oczy.
-A więc TO jest to pańskie specjalne zlecenie?- westchnęła z politowaniem.
- A czego się spodziewałaś, Mel? - mruknął przyciskając swoje wargi do umalowanych błyszczykiem ust kobiety.
-Nie możemy... Nie może pan... Jest pan moim szefem...- wypowiadała słowa pomiędzy każdym guzikiem jej bluzki, który rozpinał.
Lecz mężczyzna nie słuchał jej słów. Zaczął już rozpinać zamek w jej czarnej wąskiej spódnicy, kiedy drzwi którymi dostała się na dach budynku otworzyły się z hukiem.
Melanie błagała, by osoba, która spowodowała ów hałas pomogła jej, nie odbierając przy tym sytuacji opacznie.
-To nie jest to co myślisz Gwen...- pan Halliwell odskoczył od Melanie jak oparzony widząc, że osobą, która im przerwała okazała się... panią Halliwell.
- Nie? A więc co to jest? - pani Halliwell podeszła do małżonka i spoliczkowała go z całej siły zostawiając na twarzy wielki czerwony ślad dłoni.
Mel obserwowała tę scenę z rosnącym rozbawieniem, jednocześnie doprowadzając do porządku swoją garderobę. Szef kobiety próbował się wytłumaczyć jąkając i plącząc fakty, ale ona przerwała mu gwałtownie stanowczym "Nie".
- Tym razem zaszło za daleko - wyciągnęła z białej torebki rewolwer i strzeliła. Raz i celnie. Schowała broń i dała sobie parę minut na obmyślenie planu działania.

Na wspomnienie minionych wydarzeń pani Hepswing mimowolnie uśmiechnęła się do siebie. Rzuciła papierosa na chodnik przydeptując go obcasem. Popatrzyła na zegarek i czekała dalej. Nie odczuwała żadnych wyrzutów sumienia. A przecież powinna. Była współwinna za zabójstwo pana Halliwella, jednak nie mogła powstrzymać się przed uczuciem ulgi towarzyszące jej w momencie gdy opasły mężczyzna upadł na podłogę z głuchym hukiem.

Gochna

Bezwietrzna noc zwiastowała coś naprawdę mrocznego. Nikłe światło latarni oświetlało drogę po której nie jechał ani jeden samochód i ławkę na której jeszcze nikt nie siedział. Z mrocznej ciszy wyłonił się delikatny stukot obcasów i szelest powiewającego na delikatnym wietrze płaszcza. Na horyzoncie zamajaczyła czarna sylwetka szczupłej kobiety. Zapaliła papierosa i bacznie rozejrzała się po okolicy.
Kąciki jej ust wygięły się w mimowolnym uśmiechu. W jej myślach zamajaczyły wspomnienia dzisiejszego dnia. Powinna być już zmęczona, wracać do mieszkania i odpocząć po tym wszystkim, jednak miała wciąż w sobie mnóstwo energii. Chciała ogłosić całemu światu, co przydarzyło jej się w ten z pozoru zwyczajny letni dzień. A wszystkie te wydarzenia zaczęły się w tak niewinny sposób, bo kto mógł się spodziewać takiego obrotu sprawy?
Usiadła miękko na ławce wypuszczając dym z ust i czekała.
Pracowała w jednej z lepszych firm marketingowych w Londynie. Gdy dzisiaj sączyła poranną kawę nie spodziewała się nagłego telefonu od szefostwa. Doskonale pamiętała z pozoru zwyczajny sygnał, który w jednej chwili zmroził krew w jej żyłach.
Spodziewała się wszystkiego, tylko nie Tego.
Podniosła powoli słuchawkę.
- Halo?
- Czy mam przyjemność z panną Hepswing?
- Tak. O co chodzi?
- Mam dla pani nowe zlecenie. Specjalne. Spotkajmy się dziś tam gdzie zwykle o tej co zwykle.
Ruszyła dumnym krokiem w stronę schodów prowadzących na dach wysokiego wieżowca, w którym pracowała. W drżących dłoniach dzierżyła torebkę, niejako bilet powrotny do życia, z którym chciała zerwać.
Otworzyła drzwi prowadzące na dach i na chwilę oślepiło ją otaczające zewsząd światło.
Mężczyzna pociągnął ją za dłoń korzystając z chwilowej nieuwagi kobiety. Przyparł ją do ściany i spojrzał głęboko w oczy.
-A więc TO jest to pańskie specjalne zlecenie?- westchnęła z politowaniem.
- A czego się spodziewałaś, Mel? - mruknął przyciskając swoje wargi do umalowanych błyszczykiem ust kobiety.
-Nie możemy... Nie może pan... Jest pan moim szefem...- wypowiadała słowa pomiędzy każdym guzikiem jej bluzki, który rozpinał.
Lecz mężczyzna nie słuchał jej słów. Zaczął już rozpinać zamek w jej czarnej wąskiej spódnicy, kiedy drzwi którymi dostała się na dach budynku otworzyły się z hukiem.
Melanie błagała, by osoba, która spowodowała ów hałas pomogła jej, nie odbierając przy tym sytuacji opacznie.
-To nie jest to co myślisz Gwen...- pan Halliwell odskoczył od Melanie jak oparzony widząc, że osobą, która im przerwała okazała się... panią Halliwell.
- Nie? A więc co to jest? - pani Halliwell podeszła do małżonka i spoliczkowała go z całej siły zostawiając na twarzy wielki czerwony ślad dłoni.
Mel obserwowała tę scenę z rosnącym rozbawieniem, jednocześnie doprowadzając do porządku swoją garderobę. Szef kobiety próbował się wytłumaczyć jąkając i plącząc fakty, ale ona przerwała mu gwałtownie stanowczym "Nie".
- Tym razem zaszło za daleko - wyciągnęła z białej torebki rewolwer i strzeliła. Raz i celnie. Schowała broń i dała sobie parę minut na obmyślenie planu działania.

Na wspomnienie minionych wydarzeń pani Hepswing mimowolnie uśmiechnęła się do siebie. Rzuciła papierosa na chodnik przydeptując go obcasem. Popatrzyła na zegarek i czekała dalej.Nie odczuwała żadnych wyrzutów sumienia. A przecież powinna. Była współwinna za zabójstwo pana Halliwella, jednak nie mogła powstrzymać się przed uczuciem ulgi towarzyszące jej w momencie gdy opasły mężczyzna upadł na podłogę z głuchym hukiem.
Nagle, usłyszała za sobą szelest kół, sunących po gładkim asfalcie.

Lily

Bezwietrzna noc zwiastowała coś naprawdę mrocznego. Nikłe światło latarni oświetlało drogę po której nie jechał ani jeden samochód i ławkę na której jeszcze nikt nie siedział. Z mrocznej ciszy wyłonił się delikatny stukot obcasów i szelest powiewającego na delikatnym wietrze płaszcza. Na horyzoncie zamajaczyła czarna sylwetka szczupłej kobiety. Zapaliła papierosa i bacznie rozejrzała się po okolicy.
Kąciki jej ust wygięły się w mimowolnym uśmiechu. W jej myślach zamajaczyły wspomnienia dzisiejszego dnia. Powinna być już zmęczona, wracać do mieszkania i odpocząć po tym wszystkim, jednak miała wciąż w sobie mnóstwo energii. Chciała ogłosić całemu światu, co przydarzyło jej się w ten z pozoru zwyczajny letni dzień. A wszystkie te wydarzenia zaczęły się w tak niewinny sposób, bo kto mógł się spodziewać takiego obrotu sprawy?
Usiadła miękko na ławce wypuszczając dym z ust i czekała.
Pracowała w jednej z lepszych firm marketingowych w Londynie. Gdy dzisiaj sączyła poranną kawę nie spodziewała się nagłego telefonu od szefostwa. Doskonale pamiętała z pozoru zwyczajny sygnał, który w jednej chwili zmroził krew w jej żyłach.
Spodziewała się wszystkiego, tylko nie Tego.
Podniosła powoli słuchawkę.
- Halo?
- Czy mam przyjemność z panną Hepswing?
- Tak. O co chodzi?
- Mam dla pani nowe zlecenie. Specjalne. Spotkajmy się dziś tam gdzie zwykle o tej co zwykle.
Ruszyła dumnym krokiem w stronę schodów prowadzących na dach wysokiego wieżowca, w którym pracowała. W drżących dłoniach dzierżyła torebkę, niejako bilet powrotny do życia, z którym chciała zerwać.
Otworzyła drzwi prowadzące na dach i na chwilę oślepiło ją otaczające zewsząd światło.
Mężczyzna pociągnął ją za dłoń korzystając z chwilowej nieuwagi kobiety. Przyparł ją do ściany i spojrzał głęboko w oczy.
-A więc TO jest to pańskie specjalne zlecenie?- westchnęła z politowaniem.
- A czego się spodziewałaś, Mel? - mruknął przyciskając swoje wargi do umalowanych błyszczykiem ust kobiety.
-Nie możemy... Nie może pan... Jest pan moim szefem...- wypowiadała słowa pomiędzy każdym guzikiem jej bluzki, który rozpinał.
Lecz mężczyzna nie słuchał jej słów. Zaczął już rozpinać zamek w jej czarnej wąskiej spódnicy, kiedy drzwi którymi dostała się na dach budynku otworzyły się z hukiem.
Melanie błagała, by osoba, która spowodowała ów hałas pomogła jej, nie odbierając przy tym sytuacji opacznie.
-To nie jest to co myślisz Gwen...- pan Halliwell odskoczył od Melanie jak oparzony widząc, że osobą, która im przerwała okazała się... panią Halliwell.
- Nie? A więc co to jest? - pani Halliwell podeszła do małżonka i spoliczkowała go z całej siły zostawiając na twarzy wielki czerwony ślad dłoni.
Mel obserwowała tę scenę z rosnącym rozbawieniem, jednocześnie doprowadzając do porządku swoją garderobę. Szef kobiety próbował się wytłumaczyć jąkając i plącząc fakty, ale ona przerwała mu gwałtownie stanowczym "Nie".
- Tym razem zaszło za daleko - wyciągnęła z białej torebki rewolwer i strzeliła. Raz i celnie. Schowała broń i dała sobie parę minut na obmyślenie planu działania.

Na wspomnienie minionych wydarzeń pani Hepswing mimowolnie uśmiechnęła się do siebie. Rzuciła papierosa na chodnik przydeptując go obcasem. Popatrzyła na zegarek i czekała dalejNie odczuwała żadnych wyrzutów sumienia. A przecież powinna. Była współwinna za zabójstwo pana Halliwella, jednak nie mogła powstrzymać się przed uczuciem ulgi towarzyszące jej w momencie gdy opasły mężczyzna upadł na podłogę z głuchym hukiem.
Nagle, usłyszała za sobą szelest kół, sunących po gładkim asfalcie. Nie musiała się odwracać, żeby wiedzieć kto to był. Stała i czekała, aż samochód podjechał i przystanął przy niej.

Enjoy

Bezwietrzna noc zwiastowała coś naprawdę mrocznego. Nikłe światło latarni oświetlało drogę po której nie jechał ani jeden samochód i ławkę na której jeszcze nikt nie siedział. Z mrocznej ciszy wyłonił się delikatny stukot obcasów i szelest powiewającego na delikatnym wietrze płaszcza. Na horyzoncie zamajaczyła czarna sylwetka szczupłej kobiety. Zapaliła papierosa i bacznie rozejrzała się po okolicy.
Kąciki jej ust wygięły się w mimowolnym uśmiechu. W jej myślach zamajaczyły wspomnienia dzisiejszego dnia. Powinna być już zmęczona, wracać do mieszkania i odpocząć po tym wszystkim, jednak miała wciąż w sobie mnóstwo energii. Chciała ogłosić całemu światu, co przydarzyło jej się w ten z pozoru zwyczajny letni dzień. A wszystkie te wydarzenia zaczęły się w tak niewinny sposób, bo kto mógł się spodziewać takiego obrotu sprawy?
Usiadła miękko na ławce wypuszczając dym z ust i czekała.
Pracowała w jednej z lepszych firm marketingowych w Londynie. Gdy dzisiaj sączyła poranną kawę nie spodziewała się nagłego telefonu od szefostwa. Doskonale pamiętała z pozoru zwyczajny sygnał, który w jednej chwili zmroził krew w jej żyłach.
Spodziewała się wszystkiego, tylko nie Tego.
Podniosła powoli słuchawkę.
- Halo?
- Czy mam przyjemność z panną Hepswing?
- Tak. O co chodzi?
- Mam dla pani nowe zlecenie. Specjalne. Spotkajmy się dziś tam gdzie zwykle o tej co zwykle.
Ruszyła dumnym krokiem w stronę schodów prowadzących na dach wysokiego wieżowca, w którym pracowała. W drżących dłoniach dzierżyła torebkę, niejako bilet powrotny do życia, z którym chciała zerwać.
Otworzyła drzwi prowadzące na dach i na chwilę oślepiło ją otaczające zewsząd światło.
Mężczyzna pociągnął ją za dłoń korzystając z chwilowej nieuwagi kobiety. Przyparł ją do ściany i spojrzał głęboko w oczy.
-A więc TO jest to pańskie specjalne zlecenie?- westchnęła z politowaniem.
- A czego się spodziewałaś, Mel? - mruknął przyciskając swoje wargi do umalowanych błyszczykiem ust kobiety.
-Nie możemy... Nie może pan... Jest pan moim szefem...- wypowiadała słowa pomiędzy każdym guzikiem jej bluzki, który rozpinał.
Lecz mężczyzna nie słuchał jej słów. Zaczął już rozpinać zamek w jej czarnej wąskiej spódnicy, kiedy drzwi którymi dostała się na dach budynku otworzyły się z hukiem.
Melanie błagała, by osoba, która spowodowała ów hałas pomogła jej, nie odbierając przy tym sytuacji opacznie.
-To nie jest to co myślisz Gwen...- pan Halliwell odskoczył od Melanie jak oparzony widząc, że osobą, która im przerwała okazała się... panią Halliwell.
- Nie? A więc co to jest? - pani Halliwell podeszła do małżonka i spoliczkowała go z całej siły zostawiając na twarzy wielki czerwony ślad dłoni.
Mel obserwowała tę scenę z rosnącym rozbawieniem, jednocześnie doprowadzając do porządku swoją garderobę. Szef kobiety próbował się wytłumaczyć jąkając i plącząc fakty, ale ona przerwała mu gwałtownie stanowczym "Nie".
- Tym razem zaszło za daleko - wyciągnęła z białej torebki rewolwer i strzeliła. Raz i celnie. Schowała broń i dała sobie parę minut na obmyślenie planu działania.

Na wspomnienie minionych wydarzeń pani Hepswing mimowolnie uśmiechnęła się do siebie. Rzuciła papierosa na chodnik przydeptując go obcasem. Popatrzyła na zegarek i czekała dalejNie odczuwała żadnych wyrzutów sumienia. A przecież powinna. Była współwinna za zabójstwo pana Halliwella, jednak nie mogła powstrzymać się przed uczuciem ulgi towarzyszące jej w momencie gdy opasły mężczyzna upadł na podłogę z głuchym hukiem.
Nagle, usłyszała za sobą szelest kół, sunących po gładkim asfalcie. Nie musiała się odwracać, żeby wiedzieć kto to był. Stała i czekała, aż samochód podjechał i przystanął przy niej.
-Jak się czujesz?- usłyszała gładki, kobiecy głos.

Martynka

Bezwietrzna noc zwiastowała coś naprawdę mrocznego. Nikłe światło latarni oświetlało drogę po której nie jechał ani jeden samochód i ławkę na której jeszcze nikt nie siedział. Z mrocznej ciszy wyłonił się delikatny stukot obcasów i szelest powiewającego na delikatnym wietrze płaszcza. Na horyzoncie zamajaczyła czarna sylwetka szczupłej kobiety. Zapaliła papierosa i bacznie rozejrzała się po okolicy.
Kąciki jej ust wygięły się w mimowolnym uśmiechu. W jej myślach zamajaczyły wspomnienia dzisiejszego dnia. Powinna być już zmęczona, wracać do mieszkania i odpocząć po tym wszystkim, jednak miała wciąż w sobie mnóstwo energii. Chciała ogłosić całemu światu, co przydarzyło jej się w ten z pozoru zwyczajny letni dzień. A wszystkie te wydarzenia zaczęły się w tak niewinny sposób, bo kto mógł się spodziewać takiego obrotu sprawy?
Usiadła miękko na ławce wypuszczając dym z ust i czekała.
Pracowała w jednej z lepszych firm marketingowych w Londynie. Gdy dzisiaj sączyła poranną kawę nie spodziewała się nagłego telefonu od szefostwa. Doskonale pamiętała z pozoru zwyczajny sygnał, który w jednej chwili zmroził krew w jej żyłach.
Spodziewała się wszystkiego, tylko nie Tego.
Podniosła powoli słuchawkę.
- Halo?
- Czy mam przyjemność z panną Hepswing?
- Tak. O co chodzi?
- Mam dla pani nowe zlecenie. Specjalne. Spotkajmy się dziś tam gdzie zwykle o tej co zwykle.
Ruszyła dumnym krokiem w stronę schodów prowadzących na dach wysokiego wieżowca, w którym pracowała. W drżących dłoniach dzierżyła torebkę, niejako bilet powrotny do życia, z którym chciała zerwać.
Otworzyła drzwi prowadzące na dach i na chwilę oślepiło ją otaczające zewsząd światło.
Mężczyzna pociągnął ją za dłoń korzystając z chwilowej nieuwagi kobiety. Przyparł ją do ściany i spojrzał głęboko w oczy.
-A więc TO jest to pańskie specjalne zlecenie?- westchnęła z politowaniem.
- A czego się spodziewałaś, Mel? - mruknął przyciskając swoje wargi do umalowanych błyszczykiem ust kobiety.
-Nie możemy... Nie może pan... Jest pan moim szefem...- wypowiadała słowa pomiędzy każdym guzikiem jej bluzki, który rozpinał.
Lecz mężczyzna nie słuchał jej słów. Zaczął już rozpinać zamek w jej czarnej wąskiej spódnicy, kiedy drzwi którymi dostała się na dach budynku otworzyły się z hukiem.
Melanie błagała, by osoba, która spowodowała ów hałas pomogła jej, nie odbierając przy tym sytuacji opacznie.
-To nie jest to co myślisz Gwen...- pan Halliwell odskoczył od Melanie jak oparzony widząc, że osobą, która im przerwała okazała się... panią Halliwell.
- Nie? A więc co to jest? - pani Halliwell podeszła do małżonka i spoliczkowała go z całej siły zostawiając na twarzy wielki czerwony ślad dłoni.
Mel obserwowała tę scenę z rosnącym rozbawieniem, jednocześnie doprowadzając do porządku swoją garderobę. Szef kobiety próbował się wytłumaczyć jąkając i plącząc fakty, ale ona przerwała mu gwałtownie stanowczym "Nie".
- Tym razem zaszło za daleko - wyciągnęła z białej torebki rewolwer i strzeliła. Raz i celnie. Schowała broń i dała sobie parę minut na obmyślenie planu działania.

Na wspomnienie minionych wydarzeń pani Hepswing mimowolnie uśmiechnęła się do siebie. Rzuciła papierosa na chodnik przydeptując go obcasem. Popatrzyła na zegarek i czekała dalej. Nie odczuwała żadnych wyrzutów sumienia. A przecież powinna. Była współwinna za zabójstwo pana Halliwella, jednak nie mogła powstrzymać się przed uczuciem ulgi towarzyszące jej w momencie gdy opasły mężczyzna upadł na podłogę z głuchym hukiem.
Nagle, usłyszała za sobą szelest kół, sunących po gładkim asfalcie. Nie musiała się odwracać, żeby wiedzieć kto to był. Stała i czekała, aż samochód podjechał i przystanął przy niej.
-Jak się czujesz?- usłyszała gładki, kobiecy głos.
-Nic Ci do tego. - odburknęła i wsiadła do auta.

Lily

Bezwietrzna noc zwiastowała coś naprawdę mrocznego. Nikłe światło latarni oświetlało drogę po której nie jechał ani jeden samochód i ławkę na której jeszcze nikt nie siedział. Z mrocznej ciszy wyłonił się delikatny stukot obcasów i szelest powiewającego na delikatnym wietrze płaszcza. Na horyzoncie zamajaczyła czarna sylwetka szczupłej kobiety. Zapaliła papierosa i bacznie rozejrzała się po okolicy.
Kąciki jej ust wygięły się w mimowolnym uśmiechu. W jej myślach zamajaczyły wspomnienia dzisiejszego dnia. Powinna być już zmęczona, wracać do mieszkania i odpocząć po tym wszystkim, jednak miała wciąż w sobie mnóstwo energii. Chciała ogłosić całemu światu, co przydarzyło jej się w ten z pozoru zwyczajny letni dzień. A wszystkie te wydarzenia zaczęły się w tak niewinny sposób, bo kto mógł się spodziewać takiego obrotu sprawy?
Usiadła miękko na ławce wypuszczając dym z ust i czekała.
Pracowała w jednej z lepszych firm marketingowych w Londynie. Gdy dzisiaj sączyła poranną kawę nie spodziewała się nagłego telefonu od szefostwa. Doskonale pamiętała z pozoru zwyczajny sygnał, który w jednej chwili zmroził krew w jej żyłach.
Spodziewała się wszystkiego, tylko nie Tego.
Podniosła powoli słuchawkę.
- Halo?
- Czy mam przyjemność z panną Hepswing?
- Tak. O co chodzi?
- Mam dla pani nowe zlecenie. Specjalne. Spotkajmy się dziś tam gdzie zwykle o tej co zwykle.
Ruszyła dumnym krokiem w stronę schodów prowadzących na dach wysokiego wieżowca, w którym pracowała. W drżących dłoniach dzierżyła torebkę, niejako bilet powrotny do życia, z którym chciała zerwać.
Otworzyła drzwi prowadzące na dach i na chwilę oślepiło ją otaczające zewsząd światło.
Mężczyzna pociągnął ją za dłoń korzystając z chwilowej nieuwagi kobiety. Przyparł ją do ściany i spojrzał głęboko w oczy.
-A więc TO jest to pańskie specjalne zlecenie?- westchnęła z politowaniem.
- A czego się spodziewałaś, Mel? - mruknął przyciskając swoje wargi do umalowanych błyszczykiem ust kobiety.
-Nie możemy... Nie może pan... Jest pan moim szefem...- wypowiadała słowa pomiędzy każdym guzikiem jej bluzki, który rozpinał.
Lecz mężczyzna nie słuchał jej słów. Zaczął już rozpinać zamek w jej czarnej wąskiej spódnicy, kiedy drzwi którymi dostała się na dach budynku otworzyły się z hukiem.
Melanie błagała, by osoba, która spowodowała ów hałas pomogła jej, nie odbierając przy tym sytuacji opacznie.
-To nie jest to co myślisz Gwen...- pan Halliwell odskoczył od Melanie jak oparzony widząc, że osobą, która im przerwała okazała się... panią Halliwell.
- Nie? A więc co to jest? - pani Halliwell podeszła do małżonka i spoliczkowała go z całej siły zostawiając na twarzy wielki czerwony ślad dłoni.
Mel obserwowała tę scenę z rosnącym rozbawieniem, jednocześnie doprowadzając do porządku swoją garderobę. Szef kobiety próbował się wytłumaczyć jąkając i plącząc fakty, ale ona przerwała mu gwałtownie stanowczym "Nie".
- Tym razem zaszło za daleko - wyciągnęła z białej torebki rewolwer i strzeliła. Raz i celnie. Schowała broń i dała sobie parę minut na obmyślenie planu działania.

Na wspomnienie minionych wydarzeń pani Hepswing mimowolnie uśmiechnęła się do siebie. Rzuciła papierosa na chodnik przydeptując go obcasem. Popatrzyła na zegarek i czekała dalej. Nie odczuwała żadnych wyrzutów sumienia. A przecież powinna. Była współwinna za zabójstwo pana Halliwella, jednak nie mogła powstrzymać się przed uczuciem ulgi towarzyszące jej w momencie gdy opasły mężczyzna upadł na podłogę z głuchym hukiem.
Nagle, usłyszała za sobą szelest kół, sunących po gładkim asfalcie. Nie musiała się odwracać, żeby wiedzieć kto to był. Stała i czekała, aż samochód podjechał i przystanął przy niej.
-Jak się czujesz?- usłyszała gładki, kobiecy głos.
-Nic Ci do tego. - odburknęła i wsiadła do auta.
Mel spojrzała na twarz pani Halliwell, gościł na niej uśmiech rozbawienia i czegoś jeszcze, ale za nic nie mogła rozszyfrować czego.

Martynka

Bezwietrzna noc zwiastowała coś naprawdę mrocznego. Nikłe światło latarni oświetlało drogę po której nie jechał ani jeden samochód i ławkę na której jeszcze nikt nie siedział. Z mrocznej ciszy wyłonił się delikatny stukot obcasów i szelest powiewającego na delikatnym wietrze płaszcza. Na horyzoncie zamajaczyła czarna sylwetka szczupłej kobiety. Zapaliła papierosa i bacznie rozejrzała się po okolicy.
Kąciki jej ust wygięły się w mimowolnym uśmiechu. W jej myślach zamajaczyły wspomnienia dzisiejszego dnia. Powinna być już zmęczona, wracać do mieszkania i odpocząć po tym wszystkim, jednak miała wciąż w sobie mnóstwo energii. Chciała ogłosić całemu światu, co przydarzyło jej się w ten z pozoru zwyczajny letni dzień. A wszystkie te wydarzenia zaczęły się w tak niewinny sposób, bo kto mógł się spodziewać takiego obrotu sprawy?
Usiadła miękko na ławce wypuszczając dym z ust i czekała.
Pracowała w jednej z lepszych firm marketingowych w Londynie. Gdy dzisiaj sączyła poranną kawę nie spodziewała się nagłego telefonu od szefostwa. Doskonale pamiętała z pozoru zwyczajny sygnał, który w jednej chwili zmroził krew w jej żyłach.
Spodziewała się wszystkiego, tylko nie Tego.
Podniosła powoli słuchawkę.
- Halo?
- Czy mam przyjemność z panną Hepswing?
- Tak. O co chodzi?
- Mam dla pani nowe zlecenie. Specjalne. Spotkajmy się dziś tam gdzie zwykle o tej co zwykle.
Ruszyła dumnym krokiem w stronę schodów prowadzących na dach wysokiego wieżowca, w którym pracowała. W drżących dłoniach dzierżyła torebkę, niejako bilet powrotny do życia, z którym chciała zerwać.
Otworzyła drzwi prowadzące na dach i na chwilę oślepiło ją otaczające zewsząd światło.
Mężczyzna pociągnął ją za dłoń korzystając z chwilowej nieuwagi kobiety. Przyparł ją do ściany i spojrzał głęboko w oczy.
-A więc TO jest to pańskie specjalne zlecenie?- westchnęła z politowaniem.
- A czego się spodziewałaś, Mel? - mruknął przyciskając swoje wargi do umalowanych błyszczykiem ust kobiety.
-Nie możemy... Nie może pan... Jest pan moim szefem...- wypowiadała słowa pomiędzy każdym guzikiem jej bluzki, który rozpinał.
Lecz mężczyzna nie słuchał jej słów. Zaczął już rozpinać zamek w jej czarnej wąskiej spódnicy, kiedy drzwi którymi dostała się na dach budynku otworzyły się z hukiem.
Melanie błagała, by osoba, która spowodowała ów hałas pomogła jej, nie odbierając przy tym sytuacji opacznie.
-To nie jest to co myślisz Gwen...- pan Halliwell odskoczył od Melanie jak oparzony widząc, że osobą, która im przerwała okazała się... panią Halliwell.
- Nie? A więc co to jest? - pani Halliwell podeszła do małżonka i spoliczkowała go z całej siły zostawiając na twarzy wielki czerwony ślad dłoni.
Mel obserwowała tę scenę z rosnącym rozbawieniem, jednocześnie doprowadzając do porządku swoją garderobę. Szef kobiety próbował się wytłumaczyć jąkając i plącząc fakty, ale ona przerwała mu gwałtownie stanowczym "Nie".
- Tym razem zaszło za daleko - wyciągnęła z białej torebki rewolwer i strzeliła. Raz i celnie. Schowała broń i dała sobie parę minut na obmyślenie planu działania.

Na wspomnienie minionych wydarzeń pani Hepswing mimowolnie uśmiechnęła się do siebie. Rzuciła papierosa na chodnik przydeptując go obcasem. Popatrzyła na zegarek i czekała dalej. Nie odczuwała żadnych wyrzutów sumienia. A przecież powinna. Była współwinna za zabójstwo pana Halliwella, jednak nie mogła powstrzymać się przed uczuciem ulgi towarzyszące jej w momencie gdy opasły mężczyzna upadł na podłogę z głuchym hukiem.
Nagle, usłyszała za sobą szelest kół, sunących po gładkim asfalcie. Nie musiała się odwracać, żeby wiedzieć kto to był. Stała i czekała, aż samochód podjechał i przystanął przy niej.
-Jak się czujesz?- usłyszała gładki, kobiecy głos.
-Nic Ci do tego. - odburknęła i wsiadła do auta.
Mel spojrzała na twarz pani Halliwell, gościł na niej uśmiech rozbawienia i czegoś jeszcze, ale za nic nie mogła rozszyfrować czego. Gwen, mimo czterdziestki na karku, wciąż zdawała się pozostawać tą samą kobietą, którą Mel znała od zawsze - stanowczą, złośliwą, niewzruszoną.

The Chanel

Bezwietrzna noc zwiastowała coś naprawdę mrocznego. Nikłe światło latarni oświetlało drogę po której nie jechał ani jeden samochód i ławkę na której jeszcze nikt nie siedział. Z mrocznej ciszy wyłonił się delikatny stukot obcasów i szelest powiewającego na delikatnym wietrze płaszcza. Na horyzoncie zamajaczyła czarna sylwetka szczupłej kobiety. Zapaliła papierosa i bacznie rozejrzała się po okolicy.
Kąciki jej ust wygięły się w mimowolnym uśmiechu. W jej myślach zamajaczyły wspomnienia dzisiejszego dnia. Powinna być już zmęczona, wracać do mieszkania i odpocząć po tym wszystkim, jednak miała wciąż w sobie mnóstwo energii. Chciała ogłosić całemu światu, co przydarzyło jej się w ten z pozoru zwyczajny letni dzień. A wszystkie te wydarzenia zaczęły się w tak niewinny sposób, bo kto mógł się spodziewać takiego obrotu sprawy?
Usiadła miękko na ławce wypuszczając dym z ust i czekała.
Pracowała w jednej z lepszych firm marketingowych w Londynie. Gdy dzisiaj sączyła poranną kawę nie spodziewała się nagłego telefonu od szefostwa. Doskonale pamiętała z pozoru zwyczajny sygnał, który w jednej chwili zmroził krew w jej żyłach.
Spodziewała się wszystkiego, tylko nie Tego.
Podniosła powoli słuchawkę.
- Halo?
- Czy mam przyjemność z panną Hepswing?
- Tak. O co chodzi?
- Mam dla pani nowe zlecenie. Specjalne. Spotkajmy się dziś tam gdzie zwykle o tej co zwykle.
Ruszyła dumnym krokiem w stronę schodów prowadzących na dach wysokiego wieżowca, w którym pracowała. W drżących dłoniach dzierżyła torebkę, niejako bilet powrotny do życia, z którym chciała zerwać.
Otworzyła drzwi prowadzące na dach i na chwilę oślepiło ją otaczające zewsząd światło.
Mężczyzna pociągnął ją za dłoń korzystając z chwilowej nieuwagi kobiety. Przyparł ją do ściany i spojrzał głęboko w oczy.
-A więc TO jest to pańskie specjalne zlecenie?- westchnęła z politowaniem.
- A czego się spodziewałaś, Mel? - mruknął przyciskając swoje wargi do umalowanych błyszczykiem ust kobiety.
-Nie możemy... Nie może pan... Jest pan moim szefem...- wypowiadała słowa pomiędzy każdym guzikiem jej bluzki, który rozpinał.
Lecz mężczyzna nie słuchał jej słów. Zaczął już rozpinać zamek w jej czarnej wąskiej spódnicy, kiedy drzwi którymi dostała się na dach budynku otworzyły się z hukiem.
Melanie błagała, by osoba, która spowodowała ów hałas pomogła jej, nie odbierając przy tym sytuacji opacznie.
-To nie jest to co myślisz Gwen...- pan Halliwell odskoczył od Melanie jak oparzony widząc, że osobą, która im przerwała okazała się... panią Halliwell.
- Nie? A więc co to jest? - pani Halliwell podeszła do małżonka i spoliczkowała go z całej siły zostawiając na twarzy wielki czerwony ślad dłoni.
Mel obserwowała tę scenę z rosnącym rozbawieniem, jednocześnie doprowadzając do porządku swoją garderobę. Szef kobiety próbował się wytłumaczyć jąkając i plącząc fakty, ale ona przerwała mu gwałtownie stanowczym "Nie".
- Tym razem zaszło za daleko - wyciągnęła z białej torebki rewolwer i strzeliła. Raz i celnie. Schowała broń i dała sobie parę minut na obmyślenie planu działania.

Na wspomnienie minionych wydarzeń pani Hepswing mimowolnie uśmiechnęła się do siebie. Rzuciła papierosa na chodnik przydeptując go obcasem. Popatrzyła na zegarek i czekała dalej. Nie odczuwała żadnych wyrzutów sumienia. A przecież powinna. Była współwinna za zabójstwo pana Halliwella, jednak nie mogła powstrzymać się przed uczuciem ulgi towarzyszące jej w momencie gdy opasły mężczyzna upadł na podłogę z głuchym hukiem.
Nagle, usłyszała za sobą szelest kół, sunących po gładkim asfalcie. Nie musiała się odwracać, żeby wiedzieć kto to był. Stała i czekała, aż samochód podjechał i przystanął przy niej.
-Jak się czujesz?- usłyszała gładki, kobiecy głos.
-Nic Ci do tego. - odburknęła i wsiadła do auta.
Mel spojrzała na twarz pani Halliwell, gościł na niej uśmiech rozbawienia i czegoś jeszcze, ale za nic nie mogła rozszyfrować czego. Gwen, mimo czterdziestki na karku, wciąż zdawała się pozostawać tą samą kobietą, którą Mel znała od zawsze - stanowczą, złośliwą, niewzruszoną.
Dlaczego pozbyła się męża?-zastanawiała się kobieta. - Zdradził ją już nie raz, ale był głównym filarem finansowym ich rodziny. Do tego mieli dwójkę wspaniałych synów...

Lily

Bezwietrzna noc zwiastowała coś naprawdę mrocznego. Nikłe światło latarni oświetlało drogę po której nie jechał ani jeden samochód i ławkę na której jeszcze nikt nie siedział. Z mrocznej ciszy wyłonił się delikatny stukot obcasów i szelest powiewającego na delikatnym wietrze płaszcza. Na horyzoncie zamajaczyła czarna sylwetka szczupłej kobiety. Zapaliła papierosa i bacznie rozejrzała się po okolicy.
Kąciki jej ust wygięły się w mimowolnym uśmiechu. W jej myślach zamajaczyły wspomnienia dzisiejszego dnia. Powinna być już zmęczona, wracać do mieszkania i odpocząć po tym wszystkim, jednak miała wciąż w sobie mnóstwo energii. Chciała ogłosić całemu światu, co przydarzyło jej się w ten z pozoru zwyczajny letni dzień. A wszystkie te wydarzenia zaczęły się w tak niewinny sposób, bo kto mógł się spodziewać takiego obrotu sprawy?
Usiadła miękko na ławce wypuszczając dym z ust i czekała.
Pracowała w jednej z lepszych firm marketingowych w Londynie. Gdy dzisiaj sączyła poranną kawę nie spodziewała się nagłego telefonu od szefostwa. Doskonale pamiętała z pozoru zwyczajny sygnał, który w jednej chwili zmroził krew w jej żyłach.
Spodziewała się wszystkiego, tylko nie Tego.
Podniosła powoli słuchawkę.
- Halo?
- Czy mam przyjemność z panną Hepswing?
- Tak. O co chodzi?
- Mam dla pani nowe zlecenie. Specjalne. Spotkajmy się dziś tam gdzie zwykle o tej co zwykle.
Ruszyła dumnym krokiem w stronę schodów prowadzących na dach wysokiego wieżowca, w którym pracowała. W drżących dłoniach dzierżyła torebkę, niejako bilet powrotny do życia, z którym chciała zerwać.
Otworzyła drzwi prowadzące na dach i na chwilę oślepiło ją otaczające zewsząd światło.
Mężczyzna pociągnął ją za dłoń korzystając z chwilowej nieuwagi kobiety. Przyparł ją do ściany i spojrzał głęboko w oczy.
-A więc TO jest to pańskie specjalne zlecenie?- westchnęła z politowaniem.
- A czego się spodziewałaś, Mel? - mruknął przyciskając swoje wargi do umalowanych błyszczykiem ust kobiety.
-Nie możemy... Nie może pan... Jest pan moim szefem...- wypowiadała słowa pomiędzy każdym guzikiem jej bluzki, który rozpinał.
Lecz mężczyzna nie słuchał jej słów. Zaczął już rozpinać zamek w jej czarnej wąskiej spódnicy, kiedy drzwi którymi dostała się na dach budynku otworzyły się z hukiem.
Melanie błagała, by osoba, która spowodowała ów hałas pomogła jej, nie odbierając przy tym sytuacji opacznie.
-To nie jest to co myślisz Gwen...- pan Halliwell odskoczył od Melanie jak oparzony widząc, że osobą, która im przerwała okazała się... panią Halliwell.
- Nie? A więc co to jest? - pani Halliwell podeszła do małżonka i spoliczkowała go z całej siły zostawiając na twarzy wielki czerwony ślad dłoni.
Mel obserwowała tę scenę z rosnącym rozbawieniem, jednocześnie doprowadzając do porządku swoją garderobę. Szef kobiety próbował się wytłumaczyć jąkając i plącząc fakty, ale ona przerwała mu gwałtownie stanowczym "Nie".
- Tym razem zaszło za daleko - wyciągnęła z białej torebki rewolwer i strzeliła. Raz i celnie. Schowała broń i dała sobie parę minut na obmyślenie planu działania.

Na wspomnienie minionych wydarzeń pani Hepswing mimowolnie uśmiechnęła się do siebie. Rzuciła papierosa na chodnik przydeptując go obcasem. Popatrzyła na zegarek i czekała dalej. Nie odczuwała żadnych wyrzutów sumienia. A przecież powinna. Była współwinna za zabójstwo pana Halliwella, jednak nie mogła powstrzymać się przed uczuciem ulgi towarzyszące jej w momencie gdy opasły mężczyzna upadł na podłogę z głuchym hukiem.
Nagle, usłyszała za sobą szelest kół, sunących po gładkim asfalcie. Nie musiała się odwracać, żeby wiedzieć kto to był. Stała i czekała, aż samochód podjechał i przystanął przy niej.
-Jak się czujesz?- usłyszała gładki, kobiecy głos.
-Nic Ci do tego. - odburknęła i wsiadła do auta.
Mel spojrzała na twarz pani Halliwell, gościł na niej uśmiech rozbawienia i czegoś jeszcze, ale za nic nie mogła rozszyfrować czego. Gwen, mimo czterdziestki na karku, wciąż zdawała się pozostawać tą samą kobietą, którą Mel znała od zawsze - stanowczą, złośliwą, niewzruszoną.
Dlaczego pozbyła się męża?-zastanawiała się kobieta. - Zdradził ją już nie raz, ale był głównym filarem finansowym ich rodziny. Do tego mieli dwójkę wspaniałych synów...
- Gdzie jedziemy? - Zapytała na głos.

Anika

Bezwietrzna noc zwiastowała coś naprawdę mrocznego. Nikłe światło latarni oświetlało drogę po której nie jechał ani jeden samochód i ławkę na której jeszcze nikt nie siedział. Z mrocznej ciszy wyłonił się delikatny stukot obcasów i szelest powiewającego na delikatnym wietrze płaszcza. Na horyzoncie zamajaczyła czarna sylwetka szczupłej kobiety. Zapaliła papierosa i bacznie rozejrzała się po okolicy.
Kąciki jej ust wygięły się w mimowolnym uśmiechu. W jej myślach zamajaczyły wspomnienia dzisiejszego dnia. Powinna być już zmęczona, wracać do mieszkania i odpocząć po tym wszystkim, jednak miała wciąż w sobie mnóstwo energii. Chciała ogłosić całemu światu, co przydarzyło jej się w ten z pozoru zwyczajny letni dzień. A wszystkie te wydarzenia zaczęły się w tak niewinny sposób, bo kto mógł się spodziewać takiego obrotu sprawy?
Usiadła miękko na ławce wypuszczając dym z ust i czekała.
Pracowała w jednej z lepszych firm marketingowych w Londynie. Gdy dzisiaj sączyła poranną kawę nie spodziewała się nagłego telefonu od szefostwa. Doskonale pamiętała z pozoru zwyczajny sygnał, który w jednej chwili zmroził krew w jej żyłach.
Spodziewała się wszystkiego, tylko nie Tego.
Podniosła powoli słuchawkę.
- Halo?
- Czy mam przyjemność z panną Hepswing?
- Tak. O co chodzi?
- Mam dla pani nowe zlecenie. Specjalne. Spotkajmy się dziś tam gdzie zwykle o tej co zwykle.
Ruszyła dumnym krokiem w stronę schodów prowadzących na dach wysokiego wieżowca, w którym pracowała. W drżących dłoniach dzierżyła torebkę, niejako bilet powrotny do życia, z którym chciała zerwać.
Otworzyła drzwi prowadzące na dach i na chwilę oślepiło ją otaczające zewsząd światło.
Mężczyzna pociągnął ją za dłoń korzystając z chwilowej nieuwagi kobiety. Przyparł ją do ściany i spojrzał głęboko w oczy.
-A więc TO jest to pańskie specjalne zlecenie?- westchnęła z politowaniem.
- A czego się spodziewałaś, Mel? - mruknął przyciskając swoje wargi do umalowanych błyszczykiem ust kobiety.
-Nie możemy... Nie może pan... Jest pan moim szefem...- wypowiadała słowa pomiędzy każdym guzikiem jej bluzki, który rozpinał.
Lecz mężczyzna nie słuchał jej słów. Zaczął już rozpinać zamek w jej czarnej wąskiej spódnicy, kiedy drzwi którymi dostała się na dach budynku otworzyły się z hukiem.
Melanie błagała, by osoba, która spowodowała ów hałas pomogła jej, nie odbierając przy tym sytuacji opacznie.
-To nie jest to co myślisz Gwen...- pan Halliwell odskoczył od Melanie jak oparzony widząc, że osobą, która im przerwała okazała się... panią Halliwell.
- Nie? A więc co to jest? - pani Halliwell podeszła do małżonka i spoliczkowała go z całej siły zostawiając na twarzy wielki czerwony ślad dłoni.
Mel obserwowała tę scenę z rosnącym rozbawieniem, jednocześnie doprowadzając do porządku swoją garderobę. Szef kobiety próbował się wytłumaczyć jąkając i plącząc fakty, ale ona przerwała mu gwałtownie stanowczym "Nie".
- Tym razem zaszło za daleko - wyciągnęła z białej torebki rewolwer i strzeliła. Raz i celnie. Schowała broń i dała sobie parę minut na obmyślenie planu działania.

Na wspomnienie minionych wydarzeń pani Hepswing mimowolnie uśmiechnęła się do siebie. Rzuciła papierosa na chodnik przydeptując go obcasem. Popatrzyła na zegarek i czekała dalej. Nie odczuwała żadnych wyrzutów sumienia. A przecież powinna. Była współwinna za zabójstwo pana Halliwella, jednak nie mogła powstrzymać się przed uczuciem ulgi towarzyszące jej w momencie gdy opasły mężczyzna upadł na podłogę z głuchym hukiem.
Nagle, usłyszała za sobą szelest kół, sunących po gładkim asfalcie. Nie musiała się odwracać, żeby wiedzieć kto to był. Stała i czekała, aż samochód podjechał i przystanął przy niej.
-Jak się czujesz?- usłyszała gładki, kobiecy głos.
-Nic Ci do tego. - odburknęła i wsiadła do auta.
Mel spojrzała na twarz pani Halliwell, gościł na niej uśmiech rozbawienia i czegoś jeszcze, ale za nic nie mogła rozszyfrować czego. Gwen, mimo czterdziestki na karku, wciąż zdawała się pozostawać tą samą kobietą, którą Mel znała od zawsze - stanowczą, złośliwą, niewzruszoną.
Dlaczego pozbyła się męża?-zastanawiała się kobieta. - Zdradził ją już nie raz, ale był głównym filarem finansowym ich rodziny. Do tego mieli dwójkę wspaniałych synów...
- Gdzie jedziemy? - Zapytała na głos.
- Do lasu - odparła krótko kobieta patrząc na drogę

Martynka

Bezwietrzna noc zwiastowała coś naprawdę mrocznego. Nikłe światło latarni oświetlało drogę po której nie jechał ani jeden samochód i ławkę na której jeszcze nikt nie siedział. Z mrocznej ciszy wyłonił się delikatny stukot obcasów i szelest powiewającego na delikatnym wietrze płaszcza. Na horyzoncie zamajaczyła czarna sylwetka szczupłej kobiety. Zapaliła papierosa i bacznie rozejrzała się po okolicy.
Kąciki jej ust wygięły się w mimowolnym uśmiechu. W jej myślach zamajaczyły wspomnienia dzisiejszego dnia. Powinna być już zmęczona, wracać do mieszkania i odpocząć po tym wszystkim, jednak miała wciąż w sobie mnóstwo energii. Chciała ogłosić całemu światu, co przydarzyło jej się w ten z pozoru zwyczajny letni dzień. A wszystkie te wydarzenia zaczęły się w tak niewinny sposób, bo kto mógł się spodziewać takiego obrotu sprawy?
Usiadła miękko na ławce wypuszczając dym z ust i czekała.
Pracowała w jednej z lepszych firm marketingowych w Londynie. Gdy dzisiaj sączyła poranną kawę nie spodziewała się nagłego telefonu od szefostwa. Doskonale pamiętała z pozoru zwyczajny sygnał, który w jednej chwili zmroził krew w jej żyłach.
Spodziewała się wszystkiego, tylko nie Tego.
Podniosła powoli słuchawkę.
- Halo?
- Czy mam przyjemność z panną Hepswing?
- Tak. O co chodzi?
- Mam dla pani nowe zlecenie. Specjalne. Spotkajmy się dziś tam gdzie zwykle o tej co zwykle.
Ruszyła dumnym krokiem w stronę schodów prowadzących na dach wysokiego wieżowca, w którym pracowała. W drżących dłoniach dzierżyła torebkę, niejako bilet powrotny do życia, z którym chciała zerwać.
Otworzyła drzwi prowadzące na dach i na chwilę oślepiło ją otaczające zewsząd światło.
Mężczyzna pociągnął ją za dłoń korzystając z chwilowej nieuwagi kobiety. Przyparł ją do ściany i spojrzał głęboko w oczy.
-A więc TO jest to pańskie specjalne zlecenie?- westchnęła z politowaniem.
- A czego się spodziewałaś, Mel? - mruknął przyciskając swoje wargi do umalowanych błyszczykiem ust kobiety.
-Nie możemy... Nie może pan... Jest pan moim szefem...- wypowiadała słowa pomiędzy każdym guzikiem jej bluzki, który rozpinał.
Lecz mężczyzna nie słuchał jej słów. Zaczął już rozpinać zamek w jej czarnej wąskiej spódnicy, kiedy drzwi którymi dostała się na dach budynku otworzyły się z hukiem.
Melanie błagała, by osoba, która spowodowała ów hałas pomogła jej, nie odbierając przy tym sytuacji opacznie.
-To nie jest to co myślisz Gwen...- pan Halliwell odskoczył od Melanie jak oparzony widząc, że osobą, która im przerwała okazała się... panią Halliwell.
- Nie? A więc co to jest? - pani Halliwell podeszła do małżonka i spoliczkowała go z całej siły zostawiając na twarzy wielki czerwony ślad dłoni.
Mel obserwowała tę scenę z rosnącym rozbawieniem, jednocześnie doprowadzając do porządku swoją garderobę. Szef kobiety próbował się wytłumaczyć jąkając i plącząc fakty, ale ona przerwała mu gwałtownie stanowczym "Nie".
- Tym razem zaszło za daleko - wyciągnęła z białej torebki rewolwer i strzeliła. Raz i celnie. Schowała broń i dała sobie parę minut na obmyślenie planu działania.

Na wspomnienie minionych wydarzeń pani Hepswing mimowolnie uśmiechnęła się do siebie. Rzuciła papierosa na chodnik przydeptując go obcasem. Popatrzyła na zegarek i czekała dalej. Nie odczuwała żadnych wyrzutów sumienia. A przecież powinna. Była współwinna za zabójstwo pana Halliwella, jednak nie mogła powstrzymać się przed uczuciem ulgi towarzyszące jej w momencie gdy opasły mężczyzna upadł na podłogę z głuchym hukiem.
Nagle, usłyszała za sobą szelest kół, sunących po gładkim asfalcie. Nie musiała się odwracać, żeby wiedzieć kto to był. Stała i czekała, aż samochód podjechał i przystanął przy niej.
-Jak się czujesz?- usłyszała gładki, kobiecy głos.
-Nic Ci do tego. - odburknęła i wsiadła do auta.
Mel spojrzała na twarz pani Halliwell, gościł na niej uśmiech rozbawienia i czegoś jeszcze, ale za nic nie mogła rozszyfrować czego. Gwen, mimo czterdziestki na karku, wciąż zdawała się pozostawać tą samą kobietą, którą Mel znała od zawsze - stanowczą, złośliwą, niewzruszoną.
Dlaczego pozbyła się męża?-zastanawiała się kobieta. - Zdradził ją już nie raz, ale był głównym filarem finansowym ich rodziny. Do tego mieli dwójkę wspaniałych synów...
- Gdzie jedziemy? - Zapytała na głos.
- Do lasu - odparła krótko kobieta patrząc na drogę.
- Jak Mikey radzi sobie na uniwersytecie - wspomniała pierwszego syna Melanie.

Enjoy

Bezwietrzna noc zwiastowała coś naprawdę mrocznego. Nikłe światło latarni oświetlało drogę po której nie jechał ani jeden samochód i ławkę na której jeszcze nikt nie siedział. Z mrocznej ciszy wyłonił się delikatny stukot obcasów i szelest powiewającego na delikatnym wietrze płaszcza. Na horyzoncie zamajaczyła czarna sylwetka szczupłej kobiety. Zapaliła papierosa i bacznie rozejrzała się po okolicy.
Kąciki jej ust wygięły się w mimowolnym uśmiechu. W jej myślach zamajaczyły wspomnienia dzisiejszego dnia. Powinna być już zmęczona, wracać do mieszkania i odpocząć po tym wszystkim, jednak miała wciąż w sobie mnóstwo energii. Chciała ogłosić całemu światu, co przydarzyło jej się w ten z pozoru zwyczajny letni dzień. A wszystkie te wydarzenia zaczęły się w tak niewinny sposób, bo kto mógł się spodziewać takiego obrotu sprawy?
Usiadła miękko na ławce wypuszczając dym z ust i czekała.
Pracowała w jednej z lepszych firm marketingowych w Londynie. Gdy dzisiaj sączyła poranną kawę nie spodziewała się nagłego telefonu od szefostwa. Doskonale pamiętała z pozoru zwyczajny sygnał, który w jednej chwili zmroził krew w jej żyłach.
Spodziewała się wszystkiego, tylko nie Tego.
Podniosła powoli słuchawkę.
- Halo?
- Czy mam przyjemność z panną Hepswing?
- Tak. O co chodzi?
- Mam dla pani nowe zlecenie. Specjalne. Spotkajmy się dziś tam gdzie zwykle o tej co zwykle.
Ruszyła dumnym krokiem w stronę schodów prowadzących na dach wysokiego wieżowca, w którym pracowała. W drżących dłoniach dzierżyła torebkę, niejako bilet powrotny do życia, z którym chciała zerwać.
Otworzyła drzwi prowadzące na dach i na chwilę oślepiło ją otaczające zewsząd światło.
Mężczyzna pociągnął ją za dłoń korzystając z chwilowej nieuwagi kobiety. Przyparł ją do ściany i spojrzał głęboko w oczy.
-A więc TO jest to pańskie specjalne zlecenie?- westchnęła z politowaniem.
- A czego się spodziewałaś, Mel? - mruknął przyciskając swoje wargi do umalowanych błyszczykiem ust kobiety.
-Nie możemy... Nie może pan... Jest pan moim szefem...- wypowiadała słowa pomiędzy każdym guzikiem jej bluzki, który rozpinał.
Lecz mężczyzna nie słuchał jej słów. Zaczął już rozpinać zamek w jej czarnej wąskiej spódnicy, kiedy drzwi którymi dostała się na dach budynku otworzyły się z hukiem.
Melanie błagała, by osoba, która spowodowała ów hałas pomogła jej, nie odbierając przy tym sytuacji opacznie.
-To nie jest to co myślisz Gwen...- pan Halliwell odskoczył od Melanie jak oparzony widząc, że osobą, która im przerwała okazała się... panią Halliwell.
- Nie? A więc co to jest? - pani Halliwell podeszła do małżonka i spoliczkowała go z całej siły zostawiając na twarzy wielki czerwony ślad dłoni.
Mel obserwowała tę scenę z rosnącym rozbawieniem, jednocześnie doprowadzając do porządku swoją garderobę. Szef kobiety próbował się wytłumaczyć jąkając i plącząc fakty, ale ona przerwała mu gwałtownie stanowczym "Nie".
- Tym razem zaszło za daleko - wyciągnęła z białej torebki rewolwer i strzeliła. Raz i celnie. Schowała broń i dała sobie parę minut na obmyślenie planu działania.

Na wspomnienie minionych wydarzeń pani Hepswing mimowolnie uśmiechnęła się do siebie. Rzuciła papierosa na chodnik przydeptując go obcasem. Popatrzyła na zegarek i czekała dalej. Nie odczuwała żadnych wyrzutów sumienia. A przecież powinna. Była współwinna za zabójstwo pana Halliwella, jednak nie mogła powstrzymać się przed uczuciem ulgi towarzyszące jej w momencie gdy opasły mężczyzna upadł na podłogę z głuchym hukiem.
Nagle, usłyszała za sobą szelest kół, sunących po gładkim asfalcie. Nie musiała się odwracać, żeby wiedzieć kto to był. Stała i czekała, aż samochód podjechał i przystanął przy niej.
-Jak się czujesz?- usłyszała gładki, kobiecy głos.
-Nic Ci do tego. - odburknęła i wsiadła do auta.
Mel spojrzała na twarz pani Halliwell, gościł na niej uśmiech rozbawienia i czegoś jeszcze, ale za nic nie mogła rozszyfrować czego. Gwen, mimo czterdziestki na karku, wciąż zdawała się pozostawać tą samą kobietą, którą Mel znała od zawsze - stanowczą, złośliwą, niewzruszoną.
Dlaczego pozbyła się męża?-zastanawiała się kobieta. - Zdradził ją już nie raz, ale był głównym filarem finansowym ich rodziny. Do tego mieli dwójkę wspaniałych synów...
- Gdzie jedziemy? - Zapytała na głos.
- Do lasu - odparła krótko kobieta patrząc na drogę.
- Jak Mikey radzi sobie na uniwersytecie - wspomniała pierwszego syna Melanie.
-Wspaniale... Inteligencję odziedziczył po ojcu...- powiedziała sucho Gwen kończąc tym samym temat spojrzeniem w stylu: nie chcę o nim rozmawiać.

Gdy zjechaly z autostrady, a w ich uszach zabrzmiało przyjemne chrobotanie sunących kół samochodu po żwirze ujrzały gęste wysokie drzewa.

Martynka

Bezwietrzna noc zwiastowała coś naprawdę mrocznego. Nikłe światło latarni oświetlało drogę po której nie jechał ani jeden samochód i ławkę na której jeszcze nikt nie siedział. Z mrocznej ciszy wyłonił się delikatny stukot obcasów i szelest powiewającego na delikatnym wietrze płaszcza. Na horyzoncie zamajaczyła czarna sylwetka szczupłej kobiety. Zapaliła papierosa i bacznie rozejrzała się po okolicy.
Kąciki jej ust wygięły się w mimowolnym uśmiechu. W jej myślach zamajaczyły wspomnienia dzisiejszego dnia. Powinna być już zmęczona, wracać do mieszkania i odpocząć po tym wszystkim, jednak miała wciąż w sobie mnóstwo energii. Chciała ogłosić całemu światu, co przydarzyło jej się w ten z pozoru zwyczajny letni dzień. A wszystkie te wydarzenia zaczęły się w tak niewinny sposób, bo kto mógł się spodziewać takiego obrotu sprawy?
Usiadła miękko na ławce wypuszczając dym z ust i czekała.
Pracowała w jednej z lepszych firm marketingowych w Londynie. Gdy dzisiaj sączyła poranną kawę nie spodziewała się nagłego telefonu od szefostwa. Doskonale pamiętała z pozoru zwyczajny sygnał, który w jednej chwili zmroził krew w jej żyłach.
Spodziewała się wszystkiego, tylko nie Tego.
Podniosła powoli słuchawkę.
- Halo?
- Czy mam przyjemność z panną Hepswing?
- Tak. O co chodzi?
- Mam dla pani nowe zlecenie. Specjalne. Spotkajmy się dziś tam gdzie zwykle o tej co zwykle.
Ruszyła dumnym krokiem w stronę schodów prowadzących na dach wysokiego wieżowca, w którym pracowała. W drżących dłoniach dzierżyła torebkę, niejako bilet powrotny do życia, z którym chciała zerwać.
Otworzyła drzwi prowadzące na dach i na chwilę oślepiło ją otaczające zewsząd światło.
Mężczyzna pociągnął ją za dłoń korzystając z chwilowej nieuwagi kobiety. Przyparł ją do ściany i spojrzał głęboko w oczy.
-A więc TO jest to pańskie specjalne zlecenie?- westchnęła z politowaniem.
- A czego się spodziewałaś, Mel? - mruknął przyciskając swoje wargi do umalowanych błyszczykiem ust kobiety.
-Nie możemy... Nie może pan... Jest pan moim szefem...- wypowiadała słowa pomiędzy każdym guzikiem jej bluzki, który rozpinał.
Lecz mężczyzna nie słuchał jej słów. Zaczął już rozpinać zamek w jej czarnej wąskiej spódnicy, kiedy drzwi którymi dostała się na dach budynku otworzyły się z hukiem.
Melanie błagała, by osoba, która spowodowała ów hałas pomogła jej, nie odbierając przy tym sytuacji opacznie.
-To nie jest to co myślisz Gwen...- pan Halliwell odskoczył od Melanie jak oparzony widząc, że osobą, która im przerwała okazała się... panią Halliwell.
- Nie? A więc co to jest? - pani Halliwell podeszła do małżonka i spoliczkowała go z całej siły zostawiając na twarzy wielki czerwony ślad dłoni.
Mel obserwowała tę scenę z rosnącym rozbawieniem, jednocześnie doprowadzając do porządku swoją garderobę. Szef kobiety próbował się wytłumaczyć jąkając i plącząc fakty, ale ona przerwała mu gwałtownie stanowczym "Nie".
- Tym razem zaszło za daleko - wyciągnęła z białej torebki rewolwer i strzeliła. Raz i celnie. Schowała broń i dała sobie parę minut na obmyślenie planu działania.

Na wspomnienie minionych wydarzeń pani Hepswing mimowolnie uśmiechnęła się do siebie. Rzuciła papierosa na chodnik przydeptując go obcasem. Popatrzyła na zegarek i czekała dalej. Nie odczuwała żadnych wyrzutów sumienia. A przecież powinna. Była współwinna za zabójstwo pana Halliwella, jednak nie mogła powstrzymać się przed uczuciem ulgi towarzyszące jej w momencie gdy opasły mężczyzna upadł na podłogę z głuchym hukiem.
Nagle, usłyszała za sobą szelest kół, sunących po gładkim asfalcie. Nie musiała się odwracać, żeby wiedzieć kto to był. Stała i czekała, aż samochód podjechał i przystanął przy niej.
-Jak się czujesz?- usłyszała gładki, kobiecy głos.
-Nic Ci do tego. - odburknęła i wsiadła do auta.
Mel spojrzała na twarz pani Halliwell, gościł na niej uśmiech rozbawienia i czegoś jeszcze, ale za nic nie mogła rozszyfrować czego. Gwen, mimo czterdziestki na karku, wciąż zdawała się pozostawać tą samą kobietą, którą Mel znała od zawsze - stanowczą, złośliwą, niewzruszoną.
Dlaczego pozbyła się męża?-zastanawiała się kobieta. - Zdradził ją już nie raz, ale był głównym filarem finansowym ich rodziny. Do tego mieli dwójkę wspaniałych synów...
- Gdzie jedziemy? - Zapytała na głos.
- Do lasu - odparła krótko kobieta patrząc na drogę.
- Jak Mikey radzi sobie na uniwersytecie - wspomniała pierwszego syna Melanie.
-Wspaniale... Inteligencję odziedziczył po ojcu...- powiedziała sucho Gwen kończąc tym samym temat spojrzeniem w stylu: nie chcę o nim rozmawiać.
Gdy zjechaly z autostrady, a w ich uszach zabrzmiało przyjemne chrobotanie sunących kół samochodu po żwirze ujrzały gęste wysokie drzewa.
- Ile to już? Dwa lata? Trzy? - Mel próbowała przerwać ciszę czymś innym, niż hałas zamykanych samochodowych drzwi.

Enjoy

Bezwietrzna noc zwiastowała coś naprawdę mrocznego. Nikłe światło latarni oświetlało drogę po której nie jechał ani jeden samochód i ławkę na której jeszcze nikt nie siedział. Z mrocznej ciszy wyłonił się delikatny stukot obcasów i szelest powiewającego na delikatnym wietrze płaszcza. Na horyzoncie zamajaczyła czarna sylwetka szczupłej kobiety. Zapaliła papierosa i bacznie rozejrzała się po okolicy.
Kąciki jej ust wygięły się w mimowolnym uśmiechu. W jej myślach zamajaczyły wspomnienia dzisiejszego dnia. Powinna być już zmęczona, wracać do mieszkania i odpocząć po tym wszystkim, jednak miała wciąż w sobie mnóstwo energii. Chciała ogłosić całemu światu, co przydarzyło jej się w ten z pozoru zwyczajny letni dzień. A wszystkie te wydarzenia zaczęły się w tak niewinny sposób, bo kto mógł się spodziewać takiego obrotu sprawy?
Usiadła miękko na ławce wypuszczając dym z ust i czekała.
Pracowała w jednej z lepszych firm marketingowych w Londynie. Gdy dzisiaj sączyła poranną kawę nie spodziewała się nagłego telefonu od szefostwa. Doskonale pamiętała z pozoru zwyczajny sygnał, który w jednej chwili zmroził krew w jej żyłach.
Spodziewała się wszystkiego, tylko nie Tego.
Podniosła powoli słuchawkę.
- Halo?
- Czy mam przyjemność z panną Hepswing?
- Tak. O co chodzi?
- Mam dla pani nowe zlecenie. Specjalne. Spotkajmy się dziś tam gdzie zwykle o tej co zwykle.
Ruszyła dumnym krokiem w stronę schodów prowadzących na dach wysokiego wieżowca, w którym pracowała. W drżących dłoniach dzierżyła torebkę, niejako bilet powrotny do życia, z którym chciała zerwać.
Otworzyła drzwi prowadzące na dach i na chwilę oślepiło ją otaczające zewsząd światło.
Mężczyzna pociągnął ją za dłoń korzystając z chwilowej nieuwagi kobiety. Przyparł ją do ściany i spojrzał głęboko w oczy.
-A więc TO jest to pańskie specjalne zlecenie?- westchnęła z politowaniem.
- A czego się spodziewałaś, Mel? - mruknął przyciskając swoje wargi do umalowanych błyszczykiem ust kobiety.
-Nie możemy... Nie może pan... Jest pan moim szefem...- wypowiadała słowa pomiędzy każdym guzikiem jej bluzki, który rozpinał.
Lecz mężczyzna nie słuchał jej słów. Zaczął już rozpinać zamek w jej czarnej wąskiej spódnicy, kiedy drzwi którymi dostała się na dach budynku otworzyły się z hukiem.
Melanie błagała, by osoba, która spowodowała ów hałas pomogła jej, nie odbierając przy tym sytuacji opacznie.
-To nie jest to co myślisz Gwen...- pan Halliwell odskoczył od Melanie jak oparzony widząc, że osobą, która im przerwała okazała się... panią Halliwell.
- Nie? A więc co to jest? - pani Halliwell podeszła do małżonka i spoliczkowała go z całej siły zostawiając na twarzy wielki czerwony ślad dłoni.
Mel obserwowała tę scenę z rosnącym rozbawieniem, jednocześnie doprowadzając do porządku swoją garderobę. Szef kobiety próbował się wytłumaczyć jąkając i plącząc fakty, ale ona przerwała mu gwałtownie stanowczym "Nie".
- Tym razem zaszło za daleko - wyciągnęła z białej torebki rewolwer i strzeliła. Raz i celnie. Schowała broń i dała sobie parę minut na obmyślenie planu działania.

Na wspomnienie minionych wydarzeń pani Hepswing mimowolnie uśmiechnęła się do siebie. Rzuciła papierosa na chodnik przydeptując go obcasem. Popatrzyła na zegarek i czekała dalej. Nie odczuwała żadnych wyrzutów sumienia. A przecież powinna. Była współwinna za zabójstwo pana Halliwella, jednak nie mogła powstrzymać się przed uczuciem ulgi towarzyszące jej w momencie gdy opasły mężczyzna upadł na podłogę z głuchym hukiem.
Nagle, usłyszała za sobą szelest kół, sunących po gładkim asfalcie. Nie musiała się odwracać, żeby wiedzieć kto to był. Stała i czekała, aż samochód podjechał i przystanął przy niej.
-Jak się czujesz?- usłyszała gładki, kobiecy głos.
-Nic Ci do tego. - odburknęła i wsiadła do auta.
Mel spojrzała na twarz pani Halliwell, gościł na niej uśmiech rozbawienia i czegoś jeszcze, ale za nic nie mogła rozszyfrować czego. Gwen, mimo czterdziestki na karku, wciąż zdawała się pozostawać tą samą kobietą, którą Mel znała od zawsze - stanowczą, złośliwą, niewzruszoną.
Dlaczego pozbyła się męża?-zastanawiała się kobieta. - Zdradził ją już nie raz, ale był głównym filarem finansowym ich rodziny. Do tego mieli dwójkę wspaniałych synów...
- Gdzie jedziemy? - Zapytała na głos.
- Do lasu - odparła krótko kobieta patrząc na drogę.
- Jak Mikey radzi sobie na uniwersytecie - wspomniała pierwszego syna Melanie.
-Wspaniale... Inteligencję odziedziczył po ojcu...- powiedziała sucho Gwen kończąc tym samym temat spojrzeniem w stylu: nie chcę o nim rozmawiać.
Gdy zjechaly z autostrady, a w ich uszach zabrzmiało przyjemne chrobotanie sunących kół samochodu po żwirze ujrzały gęste wysokie drzewa.
- Ile to już? Dwa lata? Trzy? - Mel próbowała przerwać ciszę czymś innym, niż hałas zamykanych samochodowych drzwi.
-Dwa i pół. Zbliżają się wakacje.- brunetka wyszła z samochodu i zwróciła się do bagażnika.
-Zostały jakieś ślady?- Melanie odrzuciła blond kosmyk opadający na jej rumiane policzki.

Lily

Bezwietrzna noc zwiastowała coś naprawdę mrocznego. Nikłe światło latarni oświetlało drogę po której nie jechał ani jeden samochód i ławkę na której jeszcze nikt nie siedział. Z mrocznej ciszy wyłonił się delikatny stukot obcasów i szelest powiewającego na delikatnym wietrze płaszcza. Na horyzoncie zamajaczyła czarna sylwetka szczupłej kobiety. Zapaliła papierosa i bacznie rozejrzała się po okolicy.
Kąciki jej ust wygięły się w mimowolnym uśmiechu. W jej myślach zamajaczyły wspomnienia dzisiejszego dnia. Powinna być już zmęczona, wracać do mieszkania i odpocząć po tym wszystkim, jednak miała wciąż w sobie mnóstwo energii. Chciała ogłosić całemu światu, co przydarzyło jej się w ten z pozoru zwyczajny letni dzień. A wszystkie te wydarzenia zaczęły się w tak niewinny sposób, bo kto mógł się spodziewać takiego obrotu sprawy?
Usiadła miękko na ławce wypuszczając dym z ust i czekała.
Pracowała w jednej z lepszych firm marketingowych w Londynie. Gdy dzisiaj sączyła poranną kawę nie spodziewała się nagłego telefonu od szefostwa. Doskonale pamiętała z pozoru zwyczajny sygnał, który w jednej chwili zmroził krew w jej żyłach.
Spodziewała się wszystkiego, tylko nie Tego.
Podniosła powoli słuchawkę.
- Halo?
- Czy mam przyjemność z panną Hepswing?
- Tak. O co chodzi?
- Mam dla pani nowe zlecenie. Specjalne. Spotkajmy się dziś tam gdzie zwykle o tej co zwykle.
Ruszyła dumnym krokiem w stronę schodów prowadzących na dach wysokiego wieżowca, w którym pracowała. W drżących dłoniach dzierżyła torebkę, niejako bilet powrotny do życia, z którym chciała zerwać.
Otworzyła drzwi prowadzące na dach i na chwilę oślepiło ją otaczające zewsząd światło.
Mężczyzna pociągnął ją za dłoń korzystając z chwilowej nieuwagi kobiety. Przyparł ją do ściany i spojrzał głęboko w oczy.
-A więc TO jest to pańskie specjalne zlecenie?- westchnęła z politowaniem.
- A czego się spodziewałaś, Mel? - mruknął przyciskając swoje wargi do umalowanych błyszczykiem ust kobiety.
-Nie możemy... Nie może pan... Jest pan moim szefem...- wypowiadała słowa pomiędzy każdym guzikiem jej bluzki, który rozpinał.
Lecz mężczyzna nie słuchał jej słów. Zaczął już rozpinać zamek w jej czarnej wąskiej spódnicy, kiedy drzwi którymi dostała się na dach budynku otworzyły się z hukiem.
Melanie błagała, by osoba, która spowodowała ów hałas pomogła jej, nie odbierając przy tym sytuacji opacznie.
-To nie jest to co myślisz Gwen...- pan Halliwell odskoczył od Melanie jak oparzony widząc, że osobą, która im przerwała okazała się... panią Halliwell.
- Nie? A więc co to jest? - pani Halliwell podeszła do małżonka i spoliczkowała go z całej siły zostawiając na twarzy wielki czerwony ślad dłoni.
Mel obserwowała tę scenę z rosnącym rozbawieniem, jednocześnie doprowadzając do porządku swoją garderobę. Szef kobiety próbował się wytłumaczyć jąkając i plącząc fakty, ale ona przerwała mu gwałtownie stanowczym "Nie".
- Tym razem zaszło za daleko - wyciągnęła z białej torebki rewolwer i strzeliła. Raz i celnie. Schowała broń i dała sobie parę minut na obmyślenie planu działania.

Na wspomnienie minionych wydarzeń pani Hepswing mimowolnie uśmiechnęła się do siebie. Rzuciła papierosa na chodnik przydeptując go obcasem. Popatrzyła na zegarek i czekała dalej. Nie odczuwała żadnych wyrzutów sumienia. A przecież powinna. Była współwinna za zabójstwo pana Halliwella, jednak nie mogła powstrzymać się przed uczuciem ulgi towarzyszące jej w momencie gdy opasły mężczyzna upadł na podłogę z głuchym hukiem.
Nagle, usłyszała za sobą szelest kół, sunących po gładkim asfalcie. Nie musiała się odwracać, żeby wiedzieć kto to był. Stała i czekała, aż samochód podjechał i przystanął przy niej.
-Jak się czujesz?- usłyszała gładki, kobiecy głos.
-Nic Ci do tego. - odburknęła i wsiadła do auta.
Mel spojrzała na twarz pani Halliwell, gościł na niej uśmiech rozbawienia i czegoś jeszcze, ale za nic nie mogła rozszyfrować czego. Gwen, mimo czterdziestki na karku, wciąż zdawała się pozostawać tą samą kobietą, którą Mel znała od zawsze - stanowczą, złośliwą, niewzruszoną.
Dlaczego pozbyła się męża?-zastanawiała się kobieta. - Zdradził ją już nie raz, ale był głównym filarem finansowym ich rodziny. Do tego mieli dwójkę wspaniałych synów...
- Gdzie jedziemy? - Zapytała na głos.
- Do lasu - odparła krótko kobieta patrząc na drogę.
- Jak Mikey radzi sobie na uniwersytecie - wspomniała pierwszego syna Melanie.
-Wspaniale... Inteligencję odziedziczył po ojcu...- powiedziała sucho Gwen kończąc tym samym temat spojrzeniem w stylu: nie chcę o nim rozmawiać.
Gdy zjechaly z autostrady, a w ich uszach zabrzmiało przyjemne chrobotanie sunących kół samochodu po żwirze ujrzały gęste wysokie drzewa.
- Ile to już? Dwa lata? Trzy? - Mel próbowała przerwać ciszę czymś innym, niż hałas zamykanych samochodowych drzwi.
-Dwa i pół. Zbliżają się wakacje.- brunetka wyszła z samochodu i zwróciła się do bagażnika.
-Zostały jakieś ślady?- Melanie odrzuciła blond kosmyk opadający na jej rumiane policzki.
- Nie, dopilnowałam wszystkiego, każdego najdrobniejszego szczegółu. Mam wprawę, sama wiesz - wysłała jej porozumiewawcze spojrzenie.

Enjoy

Bezwietrzna noc zwiastowała coś naprawdę mrocznego. Nikłe światło latarni oświetlało drogę po której nie jechał ani jeden samochód i ławkę na której jeszcze nikt nie siedział. Z mrocznej ciszy wyłonił się delikatny stukot obcasów i szelest powiewającego na delikatnym wietrze płaszcza. Na horyzoncie zamajaczyła czarna sylwetka szczupłej kobiety. Zapaliła papierosa i bacznie rozejrzała się po okolicy.
Kąciki jej ust wygięły się w mimowolnym uśmiechu. W jej myślach zamajaczyły wspomnienia dzisiejszego dnia. Powinna być już zmęczona, wracać do mieszkania i odpocząć po tym wszystkim, jednak miała wciąż w sobie mnóstwo energii. Chciała ogłosić całemu światu, co przydarzyło jej się w ten z pozoru zwyczajny letni dzień. A wszystkie te wydarzenia zaczęły się w tak niewinny sposób, bo kto mógł się spodziewać takiego obrotu sprawy?
Usiadła miękko na ławce wypuszczając dym z ust i czekała.
Pracowała w jednej z lepszych firm marketingowych w Londynie. Gdy dzisiaj sączyła poranną kawę nie spodziewała się nagłego telefonu od szefostwa. Doskonale pamiętała z pozoru zwyczajny sygnał, który w jednej chwili zmroził krew w jej żyłach.
Spodziewała się wszystkiego, tylko nie Tego.
Podniosła powoli słuchawkę.
- Halo?
- Czy mam przyjemność z panną Hepswing?
- Tak. O co chodzi?
- Mam dla pani nowe zlecenie. Specjalne. Spotkajmy się dziś tam gdzie zwykle o tej co zwykle.
Ruszyła dumnym krokiem w stronę schodów prowadzących na dach wysokiego wieżowca, w którym pracowała. W drżących dłoniach dzierżyła torebkę, niejako bilet powrotny do życia, z którym chciała zerwać.
Otworzyła drzwi prowadzące na dach i na chwilę oślepiło ją otaczające zewsząd światło.
Mężczyzna pociągnął ją za dłoń korzystając z chwilowej nieuwagi kobiety. Przyparł ją do ściany i spojrzał głęboko w oczy.
-A więc TO jest to pańskie specjalne zlecenie?- westchnęła z politowaniem.
- A czego się spodziewałaś, Mel? - mruknął przyciskając swoje wargi do umalowanych błyszczykiem ust kobiety.
-Nie możemy... Nie może pan... Jest pan moim szefem...- wypowiadała słowa pomiędzy każdym guzikiem jej bluzki, który rozpinał.
Lecz mężczyzna nie słuchał jej słów. Zaczął już rozpinać zamek w jej czarnej wąskiej spódnicy, kiedy drzwi którymi dostała się na dach budynku otworzyły się z hukiem.
Melanie błagała, by osoba, która spowodowała ów hałas pomogła jej, nie odbierając przy tym sytuacji opacznie.
-To nie jest to co myślisz Gwen...- pan Halliwell odskoczył od Melanie jak oparzony widząc, że osobą, która im przerwała okazała się... panią Halliwell.
- Nie? A więc co to jest? - pani Halliwell podeszła do małżonka i spoliczkowała go z całej siły zostawiając na twarzy wielki czerwony ślad dłoni.
Mel obserwowała tę scenę z rosnącym rozbawieniem, jednocześnie doprowadzając do porządku swoją garderobę. Szef kobiety próbował się wytłumaczyć jąkając i plącząc fakty, ale ona przerwała mu gwałtownie stanowczym "Nie".
- Tym razem zaszło za daleko - wyciągnęła z białej torebki rewolwer i strzeliła. Raz i celnie. Schowała broń i dała sobie parę minut na obmyślenie planu działania.

Na wspomnienie minionych wydarzeń pani Hepswing mimowolnie uśmiechnęła się do siebie. Rzuciła papierosa na chodnik przydeptując go obcasem. Popatrzyła na zegarek i czekała dalej. Nie odczuwała żadnych wyrzutów sumienia. A przecież powinna. Była współwinna za zabójstwo pana Halliwella, jednak nie mogła powstrzymać się przed uczuciem ulgi towarzyszące jej w momencie gdy opasły mężczyzna upadł na podłogę z głuchym hukiem.
Nagle, usłyszała za sobą szelest kół, sunących po gładkim asfalcie. Nie musiała się odwracać, żeby wiedzieć kto to był. Stała i czekała, aż samochód podjechał i przystanął przy niej.
-Jak się czujesz?- usłyszała gładki, kobiecy głos.
-Nic Ci do tego. - odburknęła i wsiadła do auta.
Mel spojrzała na twarz pani Halliwell, gościł na niej uśmiech rozbawienia i czegoś jeszcze, ale za nic nie mogła rozszyfrować czego. Gwen, mimo czterdziestki na karku, wciąż zdawała się pozostawać tą samą kobietą, którą Mel znała od zawsze - stanowczą, złośliwą, niewzruszoną.
Dlaczego pozbyła się męża?-zastanawiała się kobieta. - Zdradził ją już nie raz, ale był głównym filarem finansowym ich rodziny. Do tego mieli dwójkę wspaniałych synów...
- Gdzie jedziemy? - Zapytała na głos.
- Do lasu - odparła krótko kobieta patrząc na drogę.
- Jak Mikey radzi sobie na uniwersytecie - wspomniała pierwszego syna Melanie.
-Wspaniale... Inteligencję odziedziczył po ojcu...- powiedziała sucho Gwen kończąc tym samym temat spojrzeniem w stylu: nie chcę o nim rozmawiać.
Gdy zjechaly z autostrady, a w ich uszach zabrzmiało przyjemne chrobotanie sunących kół samochodu po żwirze ujrzały gęste wysokie drzewa.
- Ile to już? Dwa lata? Trzy? - Mel próbowała przerwać ciszę czymś innym, niż hałas zamykanych samochodowych drzwi.
-Dwa i pół. Zbliżają się wakacje.- brunetka wyszła z samochodu i zwróciła się do bagażnika.
-Zostały jakieś ślady?- Melanie odrzuciła blond kosmyk opadający na jej rumiane policzki.
- Nie, dopilnowałam wszystkiego, każdego najdrobniejszego szczegółu. Mam wprawę, sama wiesz - wysłała jej porozumiewawcze spojrzenie.
Mel przeszedł dreszcz na wspomnienie sprzed 15 lat.

Lily

Bezwietrzna noc zwiastowała coś naprawdę mrocznego. Nikłe światło latarni oświetlało drogę po której nie jechał ani jeden samochód i ławkę na której jeszcze nikt nie siedział. Z mrocznej ciszy wyłonił się delikatny stukot obcasów i szelest powiewającego na delikatnym wietrze płaszcza. Na horyzoncie zamajaczyła czarna sylwetka szczupłej kobiety. Zapaliła papierosa i bacznie rozejrzała się po okolicy.
Kąciki jej ust wygięły się w mimowolnym uśmiechu. W jej myślach zamajaczyły wspomnienia dzisiejszego dnia. Powinna być już zmęczona, wracać do mieszkania i odpocząć po tym wszystkim, jednak miała wciąż w sobie mnóstwo energii. Chciała ogłosić całemu światu, co przydarzyło jej się w ten z pozoru zwyczajny letni dzień. A wszystkie te wydarzenia zaczęły się w tak niewinny sposób, bo kto mógł się spodziewać takiego obrotu sprawy?
Usiadła miękko na ławce wypuszczając dym z ust i czekała.
Pracowała w jednej z lepszych firm marketingowych w Londynie. Gdy dzisiaj sączyła poranną kawę nie spodziewała się nagłego telefonu od szefostwa. Doskonale pamiętała z pozoru zwyczajny sygnał, który w jednej chwili zmroził krew w jej żyłach.
Spodziewała się wszystkiego, tylko nie Tego.
Podniosła powoli słuchawkę.
- Halo?
- Czy mam przyjemność z panną Hepswing?
- Tak. O co chodzi?
- Mam dla pani nowe zlecenie. Specjalne. Spotkajmy się dziś tam gdzie zwykle o tej co zwykle.
Ruszyła dumnym krokiem w stronę schodów prowadzących na dach wysokiego wieżowca, w którym pracowała. W drżących dłoniach dzierżyła torebkę, niejako bilet powrotny do życia, z którym chciała zerwać.
Otworzyła drzwi prowadzące na dach i na chwilę oślepiło ją otaczające zewsząd światło.
Mężczyzna pociągnął ją za dłoń korzystając z chwilowej nieuwagi kobiety. Przyparł ją do ściany i spojrzał głęboko w oczy.
-A więc TO jest to pańskie specjalne zlecenie?- westchnęła z politowaniem.
- A czego się spodziewałaś, Mel? - mruknął przyciskając swoje wargi do umalowanych błyszczykiem ust kobiety.
-Nie możemy... Nie może pan... Jest pan moim szefem...- wypowiadała słowa pomiędzy każdym guzikiem jej bluzki, który rozpinał.
Lecz mężczyzna nie słuchał jej słów. Zaczął już rozpinać zamek w jej czarnej wąskiej spódnicy, kiedy drzwi którymi dostała się na dach budynku otworzyły się z hukiem.
Melanie błagała, by osoba, która spowodowała ów hałas pomogła jej, nie odbierając przy tym sytuacji opacznie.
-To nie jest to co myślisz Gwen...- pan Halliwell odskoczył od Melanie jak oparzony widząc, że osobą, która im przerwała okazała się... panią Halliwell.
- Nie? A więc co to jest? - pani Halliwell podeszła do małżonka i spoliczkowała go z całej siły zostawiając na twarzy wielki czerwony ślad dłoni.
Mel obserwowała tę scenę z rosnącym rozbawieniem, jednocześnie doprowadzając do porządku swoją garderobę. Szef kobiety próbował się wytłumaczyć jąkając i plącząc fakty, ale ona przerwała mu gwałtownie stanowczym "Nie".
- Tym razem zaszło za daleko - wyciągnęła z białej torebki rewolwer i strzeliła. Raz i celnie. Schowała broń i dała sobie parę minut na obmyślenie planu działania.

Na wspomnienie minionych wydarzeń pani Hepswing mimowolnie uśmiechnęła się do siebie. Rzuciła papierosa na chodnik przydeptując go obcasem. Popatrzyła na zegarek i czekała dalej. Nie odczuwała żadnych wyrzutów sumienia. A przecież powinna. Była współwinna za zabójstwo pana Halliwella, jednak nie mogła powstrzymać się przed uczuciem ulgi towarzyszące jej w momencie gdy opasły mężczyzna upadł na podłogę z głuchym hukiem.
Nagle, usłyszała za sobą szelest kół, sunących po gładkim asfalcie. Nie musiała się odwracać, żeby wiedzieć kto to był. Stała i czekała, aż samochód podjechał i przystanął przy niej.
-Jak się czujesz?- usłyszała gładki, kobiecy głos.
-Nic Ci do tego. - odburknęła i wsiadła do auta.
Mel spojrzała na twarz pani Halliwell, gościł na niej uśmiech rozbawienia i czegoś jeszcze, ale za nic nie mogła rozszyfrować czego. Gwen, mimo czterdziestki na karku, wciąż zdawała się pozostawać tą samą kobietą, którą Mel znała od zawsze - stanowczą, złośliwą, niewzruszoną.
Dlaczego pozbyła się męża?-zastanawiała się kobieta. - Zdradził ją już nie raz, ale był głównym filarem finansowym ich rodziny. Do tego mieli dwójkę wspaniałych synów...
- Gdzie jedziemy? - Zapytała na głos.
- Do lasu - odparła krótko kobieta patrząc na drogę.
- Jak Mikey radzi sobie na uniwersytecie - wspomniała pierwszego syna Melanie.
-Wspaniale... Inteligencję odziedziczył po ojcu...- powiedziała sucho Gwen kończąc tym samym temat spojrzeniem w stylu: nie chcę o nim rozmawiać.
Gdy zjechaly z autostrady, a w ich uszach zabrzmiało przyjemne chrobotanie sunących kół samochodu po żwirze ujrzały gęste wysokie drzewa.
- Ile to już? Dwa lata? Trzy? - Mel próbowała przerwać ciszę czymś innym, niż hałas zamykanych samochodowych drzwi.
-Dwa i pół. Zbliżają się wakacje.- brunetka wyszła z samochodu i zwróciła się do bagażnika.
-Zostały jakieś ślady?- Melanie odrzuciła blond kosmyk opadający na jej rumiane policzki.
- Nie, dopilnowałam wszystkiego, każdego najdrobniejszego szczegółu. Mam wprawę, sama wiesz - wysłała jej porozumiewawcze spojrzenie.
Mel przeszedł dreszcz na wspomnienie sprzed 15 lat. Krew, tak strasznie dużo krwi... Ale nie, to już było, minęło, czas wrócić do teraźniejszości i zostawić to w spokoju.

Enjoy

Bezwietrzna noc zwiastowała coś naprawdę mrocznego. Nikłe światło latarni oświetlało drogę po której nie jechał ani jeden samochód i ławkę na której jeszcze nikt nie siedział. Z mrocznej ciszy wyłonił się delikatny stukot obcasów i szelest powiewającego na delikatnym wietrze płaszcza. Na horyzoncie zamajaczyła czarna sylwetka szczupłej kobiety. Zapaliła papierosa i bacznie rozejrzała się po okolicy.
Kąciki jej ust wygięły się w mimowolnym uśmiechu. W jej myślach zamajaczyły wspomnienia dzisiejszego dnia. Powinna być już zmęczona, wracać do mieszkania i odpocząć po tym wszystkim, jednak miała wciąż w sobie mnóstwo energii. Chciała ogłosić całemu światu, co przydarzyło jej się w ten z pozoru zwyczajny letni dzień. A wszystkie te wydarzenia zaczęły się w tak niewinny sposób, bo kto mógł się spodziewać takiego obrotu sprawy?
Usiadła miękko na ławce wypuszczając dym z ust i czekała.
Pracowała w jednej z lepszych firm marketingowych w Londynie. Gdy dzisiaj sączyła poranną kawę nie spodziewała się nagłego telefonu od szefostwa. Doskonale pamiętała z pozoru zwyczajny sygnał, który w jednej chwili zmroził krew w jej żyłach.
Spodziewała się wszystkiego, tylko nie Tego.
Podniosła powoli słuchawkę.
- Halo?
- Czy mam przyjemność z panną Hepswing?
- Tak. O co chodzi?
- Mam dla pani nowe zlecenie. Specjalne. Spotkajmy się dziś tam gdzie zwykle o tej co zwykle.
Ruszyła dumnym krokiem w stronę schodów prowadzących na dach wysokiego wieżowca, w którym pracowała. W drżących dłoniach dzierżyła torebkę, niejako bilet powrotny do życia, z którym chciała zerwać.
Otworzyła drzwi prowadzące na dach i na chwilę oślepiło ją otaczające zewsząd światło.
Mężczyzna pociągnął ją za dłoń korzystając z chwilowej nieuwagi kobiety. Przyparł ją do ściany i spojrzał głęboko w oczy.
-A więc TO jest to pańskie specjalne zlecenie?- westchnęła z politowaniem.
- A czego się spodziewałaś, Mel? - mruknął przyciskając swoje wargi do umalowanych błyszczykiem ust kobiety.
-Nie możemy... Nie może pan... Jest pan moim szefem...- wypowiadała słowa pomiędzy każdym guzikiem jej bluzki, który rozpinał.
Lecz mężczyzna nie słuchał jej słów. Zaczął już rozpinać zamek w jej czarnej wąskiej spódnicy, kiedy drzwi którymi dostała się na dach budynku otworzyły się z hukiem.
Melanie błagała, by osoba, która spowodowała ów hałas pomogła jej, nie odbierając przy tym sytuacji opacznie.
-To nie jest to co myślisz Gwen...- pan Halliwell odskoczył od Melanie jak oparzony widząc, że osobą, która im przerwała okazała się... panią Halliwell.
- Nie? A więc co to jest? - pani Halliwell podeszła do małżonka i spoliczkowała go z całej siły zostawiając na twarzy wielki czerwony ślad dłoni.
Mel obserwowała tę scenę z rosnącym rozbawieniem, jednocześnie doprowadzając do porządku swoją garderobę. Szef kobiety próbował się wytłumaczyć jąkając i plącząc fakty, ale ona przerwała mu gwałtownie stanowczym "Nie".
- Tym razem zaszło za daleko - wyciągnęła z białej torebki rewolwer i strzeliła. Raz i celnie. Schowała broń i dała sobie parę minut na obmyślenie planu działania.

Na wspomnienie minionych wydarzeń pani Hepswing mimowolnie uśmiechnęła się do siebie. Rzuciła papierosa na chodnik przydeptując go obcasem. Popatrzyła na zegarek i czekała dalej. Nie odczuwała żadnych wyrzutów sumienia. A przecież powinna. Była współwinna za zabójstwo pana Halliwella, jednak nie mogła powstrzymać się przed uczuciem ulgi towarzyszące jej w momencie gdy opasły mężczyzna upadł na podłogę z głuchym hukiem.
Nagle, usłyszała za sobą szelest kół, sunących po gładkim asfalcie. Nie musiała się odwracać, żeby wiedzieć kto to był. Stała i czekała, aż samochód podjechał i przystanął przy niej.
-Jak się czujesz?- usłyszała gładki, kobiecy głos.
-Nic Ci do tego. - odburknęła i wsiadła do auta.
Mel spojrzała na twarz pani Halliwell, gościł na niej uśmiech rozbawienia i czegoś jeszcze, ale za nic nie mogła rozszyfrować czego. Gwen, mimo czterdziestki na karku, wciąż zdawała się pozostawać tą samą kobietą, którą Mel znała od zawsze - stanowczą, złośliwą, niewzruszoną.
Dlaczego pozbyła się męża?-zastanawiała się kobieta. - Zdradził ją już nie raz, ale był głównym filarem finansowym ich rodziny. Do tego mieli dwójkę wspaniałych synów...
- Gdzie jedziemy? - Zapytała na głos.
- Do lasu - odparła krótko kobieta patrząc na drogę.
- Jak Mikey radzi sobie na uniwersytecie - wspomniała pierwszego syna Melanie.
-Wspaniale... Inteligencję odziedziczył po ojcu...- powiedziała sucho Gwen kończąc tym samym temat spojrzeniem w stylu: nie chcę o nim rozmawiać.
Gdy zjechaly z autostrady, a w ich uszach zabrzmiało przyjemne chrobotanie sunących kół samochodu po żwirze ujrzały gęste wysokie drzewa.
- Ile to już? Dwa lata? Trzy? - Mel próbowała przerwać ciszę czymś innym, niż hałas zamykanych samochodowych drzwi.
-Dwa i pół. Zbliżają się wakacje.- brunetka wyszła z samochodu i zwróciła się do bagażnika.
-Zostały jakieś ślady?- Melanie odrzuciła blond kosmyk opadający na jej rumiane policzki.
- Nie, dopilnowałam wszystkiego, każdego najdrobniejszego szczegółu. Mam wprawę, sama wiesz - wysłała jej porozumiewawcze spojrzenie.
Mel przeszedł dreszcz na wspomnienie sprzed 15 lat. Krew, tak strasznie dużo krwi... Ale nie, to już było, minęło, czas wrócić do teraźniejszości i zostawić to w spokoju.
-Miałyśmy o tym zapomnieć.- burknęła pomagając Gwen wyciągnąć ciało pana Halliwella z bagażnika.

Lily

Bezwietrzna noc zwiastowała coś naprawdę mrocznego. Nikłe światło latarni oświetlało drogę po której nie jechał ani jeden samochód i ławkę na której jeszcze nikt nie siedział. Z mrocznej ciszy wyłonił się delikatny stukot obcasów i szelest powiewającego na delikatnym wietrze płaszcza. Na horyzoncie zamajaczyła czarna sylwetka szczupłej kobiety. Zapaliła papierosa i bacznie rozejrzała się po okolicy.
Kąciki jej ust wygięły się w mimowolnym uśmiechu. W jej myślach zamajaczyły wspomnienia dzisiejszego dnia. Powinna być już zmęczona, wracać do mieszkania i odpocząć po tym wszystkim, jednak miała wciąż w sobie mnóstwo energii. Chciała ogłosić całemu światu, co przydarzyło jej się w ten z pozoru zwyczajny letni dzień. A wszystkie te wydarzenia zaczęły się w tak niewinny sposób, bo kto mógł się spodziewać takiego obrotu sprawy?
Usiadła miękko na ławce wypuszczając dym z ust i czekała.
Pracowała w jednej z lepszych firm marketingowych w Londynie. Gdy dzisiaj sączyła poranną kawę nie spodziewała się nagłego telefonu od szefostwa. Doskonale pamiętała z pozoru zwyczajny sygnał, który w jednej chwili zmroził krew w jej żyłach.
Spodziewała się wszystkiego, tylko nie Tego.
Podniosła powoli słuchawkę.
- Halo?
- Czy mam przyjemność z panną Hepswing?
- Tak. O co chodzi?
- Mam dla pani nowe zlecenie. Specjalne. Spotkajmy się dziś tam gdzie zwykle o tej co zwykle.
Ruszyła dumnym krokiem w stronę schodów prowadzących na dach wysokiego wieżowca, w którym pracowała. W drżących dłoniach dzierżyła torebkę, niejako bilet powrotny do życia, z którym chciała zerwać.
Otworzyła drzwi prowadzące na dach i na chwilę oślepiło ją otaczające zewsząd światło.
Mężczyzna pociągnął ją za dłoń korzystając z chwilowej nieuwagi kobiety. Przyparł ją do ściany i spojrzał głęboko w oczy.
- A więc TO jest to pańskie specjalne zlecenie?- westchnęła z politowaniem.
- A czego się spodziewałaś, Mel? - mruknął przyciskając swoje wargi do umalowanych błyszczykiem ust kobiety.
- Nie możemy... Nie może pan... Jest pan moim szefem...- wypowiadała słowa pomiędzy każdym guzikiem jej bluzki, który rozpinał.
Lecz mężczyzna nie słuchał jej słów. Zaczął już rozpinać zamek w jej czarnej wąskiej spódnicy, kiedy drzwi którymi dostała się na dach budynku otworzyły się z hukiem.
Melanie błagała, by osoba, która spowodowała ów hałas pomogła jej, nie odbierając przy tym sytuacji opacznie.
- To nie jest to co myślisz Gwen...- pan Halliwell odskoczył od Melanie jak oparzony widząc, że osobą, która im przerwała okazała się... panią Halliwell.
- Nie? A więc co to jest? - pani Halliwell podeszła do małżonka i spoliczkowała go z całej siły zostawiając na twarzy wielki czerwony ślad dłoni.
Mel obserwowała tę scenę z rosnącym rozbawieniem, jednocześnie doprowadzając do porządku swoją garderobę. Szef kobiety próbował się wytłumaczyć jąkając i plącząc fakty, ale ona przerwała mu gwałtownie stanowczym "Nie".
- Tym razem zaszło za daleko - wyciągnęła z białej torebki rewolwer i strzeliła. Raz i celnie. Schowała broń i dała sobie parę minut na obmyślenie planu działania.

Na wspomnienie minionych wydarzeń pani Hepswing mimowolnie uśmiechnęła się do siebie. Rzuciła papierosa na chodnik przydeptując go obcasem. Popatrzyła na zegarek i czekała dalej. Nie odczuwała żadnych wyrzutów sumienia. A przecież powinna. Była współwinna za zabójstwo pana Halliwella, jednak nie mogła powstrzymać się przed uczuciem ulgi towarzyszącym jej w momencie gdy opasły mężczyzna upadł na podłogę z głuchym hukiem.
Nagle usłyszała za sobą szelest kół, sunących po gładkim asfalcie. Nie musiała się odwracać, żeby wiedzieć kto to był. Stała i czekała, aż samochód podjechał i przystanął przy niej.
- Jak się czujesz?- usłyszała gładki, kobiecy głos.
- Nic Ci do tego. - odburknęła i wsiadła do auta.
Mel spojrzała na twarz pani Halliwell, gościł na niej uśmiech rozbawienia i czegoś jeszcze, ale za nic nie mogła rozszyfrować czego. Gwen, mimo czterdziestki na karku, wciąż zdawała się pozostawać tą samą kobietą, którą Mel znała od zawsze - stanowczą, złośliwą, niewzruszoną.
Dlaczego pozbyła się męża? -zastanawiała się kobieta. - Zdradził ją już nie raz, ale był głównym filarem finansowym ich rodziny. Do tego mieli dwójkę wspaniałych synów...
- Gdzie jedziemy? - Zapytała na głos.
- Do lasu - odparła krótko kobieta patrząc na drogę.
- Jak Mikey radzi sobie na uniwersytecie? - wspomniała pierwszego syna Melanie.
-Wspaniale... Inteligencję odziedziczył po ojcu... - powiedziała sucho Gwen kończąc tym samym temat spojrzeniem w stylu: nie chcę o nim rozmawiać.
Gdy zjechały z autostrady, a w ich uszach zabrzmiało przyjemne chrobotanie sunących po żwirze kół samochodu, ujrzały gęste wysokie drzewa.
- Ile to już? Dwa lata? Trzy? - Mel próbowała przerwać ciszę czymś innym niż hałas zamykanych samochodowych drzwi.
- Dwa i pół. Zbliżają się wakacje. - brunetka wyszła z samochodu i zwróciła się w stronę bagażnika.
- Zostały jakieś ślady? - Melanie odrzuciła blond kosmyk opadający na jej rumiane policzki.
- Nie, dopilnowałam wszystkiego, każdego najdrobniejszego szczegółu. Mam wprawę, sama wiesz - wysłała jej porozumiewawcze spojrzenie.
Mel przeszedł dreszcz na wspomnienie sprzed 15 lat. Krew, tak strasznie dużo krwi... Ale nie, to już było, minęło, czas wrócić do teraźniejszości i zostawić to w spokoju.
- Miałyśmy o tym zapomnieć. - burknęła pomagając Gwen wyciągnąć ciało pana Halliwella z bagażnika.
Kobieta prychnęła tylko i rzekła:
- Zakopiemy go przy tamtym drzewie dalej. Pistolet i resztę dowodów mam w worku na śmieci i oklejone taśmą, leżą pod ciałem tej świni. Pozbędziemy się ich później, daleko od tego miejsca.

Martynka

Bezwietrzna noc zwiastowała coś naprawdę mrocznego. Nikłe światło latarni oświetlało drogę po której nie jechał ani jeden samochód i ławkę na której jeszcze nikt nie siedział. Z mrocznej ciszy wyłonił się delikatny stukot obcasów i szelest powiewającego na delikatnym wietrze płaszcza. Na horyzoncie zamajaczyła czarna sylwetka szczupłej kobiety. Zapaliła papierosa i bacznie rozejrzała się po okolicy.
Kąciki jej ust wygięły się w mimowolnym uśmiechu. W jej myślach zamajaczyły wspomnienia dzisiejszego dnia. Powinna być już zmęczona, wracać do mieszkania i odpocząć po tym wszystkim, jednak miała wciąż w sobie mnóstwo energii. Chciała ogłosić całemu światu, co przydarzyło jej się w ten z pozoru zwyczajny letni dzień. A wszystkie te wydarzenia zaczęły się w tak niewinny sposób, bo kto mógł się spodziewać takiego obrotu sprawy?
Usiadła miękko na ławce wypuszczając dym z ust i czekała.
Pracowała w jednej z lepszych firm marketingowych w Londynie. Gdy dzisiaj sączyła poranną kawę nie spodziewała się nagłego telefonu od szefostwa. Doskonale pamiętała z pozoru zwyczajny sygnał, który w jednej chwili zmroził krew w jej żyłach.
Spodziewała się wszystkiego, tylko nie Tego.
Podniosła powoli słuchawkę.
- Halo?
- Czy mam przyjemność z panną Hepswing?
- Tak. O co chodzi?
- Mam dla pani nowe zlecenie. Specjalne. Spotkajmy się dziś tam gdzie zwykle o tej co zwykle.
Ruszyła dumnym krokiem w stronę schodów prowadzących na dach wysokiego wieżowca, w którym pracowała. W drżących dłoniach dzierżyła torebkę, niejako bilet powrotny do życia, z którym chciała zerwać.
Otworzyła drzwi prowadzące na dach i na chwilę oślepiło ją otaczające zewsząd światło.
Mężczyzna pociągnął ją za dłoń korzystając z chwilowej nieuwagi kobiety. Przyparł ją do ściany i spojrzał głęboko w oczy.
- A więc TO jest to pańskie specjalne zlecenie?- westchnęła z politowaniem.
- A czego się spodziewałaś, Mel? - mruknął przyciskając swoje wargi do umalowanych błyszczykiem ust kobiety.
- Nie możemy... Nie może pan... Jest pan moim szefem...- wypowiadała słowa pomiędzy każdym guzikiem jej bluzki, który rozpinał.
Lecz mężczyzna nie słuchał jej słów. Zaczął już rozpinać zamek w jej czarnej wąskiej spódnicy, kiedy drzwi którymi dostała się na dach budynku otworzyły się z hukiem.
Melanie błagała, by osoba, która spowodowała ów hałas pomogła jej, nie odbierając przy tym sytuacji opacznie.
- To nie jest to co myślisz Gwen...- pan Halliwell odskoczył od Melanie jak oparzony widząc, że osobą, która im przerwała okazała się... panią Halliwell.
- Nie? A więc co to jest? - pani Halliwell podeszła do małżonka i spoliczkowała go z całej siły zostawiając na twarzy wielki czerwony ślad dłoni.
Mel obserwowała tę scenę z rosnącym rozbawieniem, jednocześnie doprowadzając do porządku swoją garderobę. Szef kobiety próbował się wytłumaczyć jąkając i plącząc fakty, ale ona przerwała mu gwałtownie stanowczym "Nie".
- Tym razem zaszło za daleko - wyciągnęła z białej torebki rewolwer i strzeliła. Raz i celnie. Schowała broń i dała sobie parę minut na obmyślenie planu działania.

Na wspomnienie minionych wydarzeń pani Hepswing mimowolnie uśmiechnęła się do siebie. Rzuciła papierosa na chodnik przydeptując go obcasem. Popatrzyła na zegarek i czekała dalej. Nie odczuwała żadnych wyrzutów sumienia. A przecież powinna. Była współwinna za zabójstwo pana Halliwella, jednak nie mogła powstrzymać się przed uczuciem ulgi towarzyszącym jej w momencie gdy opasły mężczyzna upadł na podłogę z głuchym hukiem.
Nagle usłyszała za sobą szelest kół, sunących po gładkim asfalcie. Nie musiała się odwracać, żeby wiedzieć kto to był. Stała i czekała, aż samochód podjechał i przystanął przy niej.
- Jak się czujesz?- usłyszała gładki, kobiecy głos.
- Nic Ci do tego. - odburknęła i wsiadła do auta.
Mel spojrzała na twarz pani Halliwell, gościł na niej uśmiech rozbawienia i czegoś jeszcze, ale za nic nie mogła rozszyfrować czego. Gwen, mimo czterdziestki na karku, wciąż zdawała się pozostawać tą samą kobietą, którą Mel znała od zawsze - stanowczą, złośliwą, niewzruszoną.
Dlaczego pozbyła się męża? -zastanawiała się kobieta. - Zdradził ją już nie raz, ale był głównym filarem finansowym ich rodziny. Do tego mieli dwójkę wspaniałych synów...
- Gdzie jedziemy? - Zapytała na głos.
- Do lasu - odparła krótko kobieta patrząc na drogę.
- Jak Mikey radzi sobie na uniwersytecie? - wspomniała pierwszego syna Melanie.
-Wspaniale... Inteligencję odziedziczył po ojcu... - powiedziała sucho Gwen kończąc tym samym temat spojrzeniem w stylu: nie chcę o nim rozmawiać.
Gdy zjechały z autostrady, a w ich uszach zabrzmiało przyjemne chrobotanie sunących po żwirze kół samochodu, ujrzały gęste wysokie drzewa.
- Ile to już? Dwa lata? Trzy? - Mel próbowała przerwać ciszę czymś innym niż hałas zamykanych samochodowych drzwi.
- Dwa i pół. Zbliżają się wakacje. - brunetka wyszła z samochodu i zwróciła się w stronę bagażnika.
- Zostały jakieś ślady? - Melanie odrzuciła blond kosmyk opadający na jej rumiane policzki.
- Nie, dopilnowałam wszystkiego, każdego najdrobniejszego szczegółu. Mam wprawę, sama wiesz - wysłała jej porozumiewawcze spojrzenie.
Mel przeszedł dreszcz na wspomnienie sprzed 15 lat. Krew, tak strasznie dużo krwi... Ale nie, to już było, minęło, czas wrócić do teraźniejszości i zostawić to w spokoju.
- Miałyśmy o tym zapomnieć. - burknęła pomagając Gwen wyciągnąć ciało pana Halliwella z bagażnika.
Kobieta prychnęła tylko i rzekła:
- Zakopiemy go przy tamtym drzewie dalej. Pistolet i resztę dowodów mam w worku na śmieci i oklejone taśmą, leżą pod ciałem tej świni. Pozbędziemy się ich później, daleko od tego miejsca.
- Zdaje się, że zaplanowałaś wszystko. - cmoknęła Mel. - Pięknie. Ale co z ludźmi, którzy go znali?

Lily

Bezwietrzna noc zwiastowała coś naprawdę mrocznego. Nikłe światło latarni oświetlało drogę po której nie jechał ani jeden samochód i ławkę na której jeszcze nikt nie siedział. Z mrocznej ciszy wyłonił się delikatny stukot obcasów i szelest powiewającego na delikatnym wietrze płaszcza. Na horyzoncie zamajaczyła czarna sylwetka szczupłej kobiety. Zapaliła papierosa i bacznie rozejrzała się po okolicy.
Kąciki jej ust wygięły się w mimowolnym uśmiechu. W jej myślach zamajaczyły wspomnienia dzisiejszego dnia. Powinna być już zmęczona, wracać do mieszkania i odpocząć po tym wszystkim, jednak miała wciąż w sobie mnóstwo energii. Chciała ogłosić całemu światu, co przydarzyło jej się w ten z pozoru zwyczajny letni dzień. A wszystkie te wydarzenia zaczęły się w tak niewinny sposób, bo kto mógł się spodziewać takiego obrotu sprawy?
Usiadła miękko na ławce wypuszczając dym z ust i czekała.
Pracowała w jednej z lepszych firm marketingowych w Londynie. Gdy dzisiaj sączyła poranną kawę nie spodziewała się nagłego telefonu od szefostwa. Doskonale pamiętała z pozoru zwyczajny sygnał, który w jednej chwili zmroził krew w jej żyłach.
Spodziewała się wszystkiego, tylko nie Tego.
Podniosła powoli słuchawkę.
- Halo?
- Czy mam przyjemność z panną Hepswing?
- Tak. O co chodzi?
- Mam dla pani nowe zlecenie. Specjalne. Spotkajmy się dziś tam gdzie zwykle o tej co zwykle.
Ruszyła dumnym krokiem w stronę schodów prowadzących na dach wysokiego wieżowca, w którym pracowała. W drżących dłoniach dzierżyła torebkę, niejako bilet powrotny do życia, z którym chciała zerwać.
Otworzyła drzwi prowadzące na dach i na chwilę oślepiło ją otaczające zewsząd światło.
Mężczyzna pociągnął ją za dłoń korzystając z chwilowej nieuwagi kobiety. Przyparł ją do ściany i spojrzał głęboko w oczy.
- A więc TO jest to pańskie specjalne zlecenie?- westchnęła z politowaniem.
- A czego się spodziewałaś, Mel? - mruknął przyciskając swoje wargi do umalowanych błyszczykiem ust kobiety.
- Nie możemy... Nie może pan... Jest pan moim szefem...- wypowiadała słowa pomiędzy każdym guzikiem jej bluzki, który rozpinał.
Lecz mężczyzna nie słuchał jej słów. Zaczął już rozpinać zamek w jej czarnej wąskiej spódnicy, kiedy drzwi którymi dostała się na dach budynku otworzyły się z hukiem.
Melanie błagała, by osoba, która spowodowała ów hałas pomogła jej, nie odbierając przy tym sytuacji opacznie.
- To nie jest to co myślisz Gwen...- pan Halliwell odskoczył od Melanie jak oparzony widząc, że osobą, która im przerwała okazała się... panią Halliwell.
- Nie? A więc co to jest? - pani Halliwell podeszła do małżonka i spoliczkowała go z całej siły zostawiając na twarzy wielki czerwony ślad dłoni.
Mel obserwowała tę scenę z rosnącym rozbawieniem, jednocześnie doprowadzając do porządku swoją garderobę. Szef kobiety próbował się wytłumaczyć jąkając i plącząc fakty, ale ona przerwała mu gwałtownie stanowczym "Nie".
- Tym razem zaszło za daleko - wyciągnęła z białej torebki rewolwer i strzeliła. Raz i celnie. Schowała broń i dała sobie parę minut na obmyślenie planu działania.

Na wspomnienie minionych wydarzeń pani Hepswing mimowolnie uśmiechnęła się do siebie. Rzuciła papierosa na chodnik przydeptując go obcasem. Popatrzyła na zegarek i czekała dalej. Nie odczuwała żadnych wyrzutów sumienia. A przecież powinna. Była współwinna za zabójstwo pana Halliwella, jednak nie mogła powstrzymać się przed uczuciem ulgi towarzyszącym jej w momencie gdy opasły mężczyzna upadł na podłogę z głuchym hukiem.
Nagle usłyszała za sobą szelest kół, sunących po gładkim asfalcie. Nie musiała się odwracać, żeby wiedzieć kto to był. Stała i czekała, aż samochód podjechał i przystanął przy niej.
- Jak się czujesz?- usłyszała gładki, kobiecy głos.
- Nic Ci do tego. - odburknęła i wsiadła do auta.
Mel spojrzała na twarz pani Halliwell, gościł na niej uśmiech rozbawienia i czegoś jeszcze, ale za nic nie mogła rozszyfrować czego. Gwen, mimo czterdziestki na karku, wciąż zdawała się pozostawać tą samą kobietą, którą Mel znała od zawsze - stanowczą, złośliwą, niewzruszoną.
Dlaczego pozbyła się męża? -zastanawiała się kobieta. - Zdradził ją już nie raz, ale był głównym filarem finansowym ich rodziny. Do tego mieli dwójkę wspaniałych synów...
- Gdzie jedziemy? - Zapytała na głos.
- Do lasu - odparła krótko kobieta patrząc na drogę.
- Jak Mikey radzi sobie na uniwersytecie? - wspomniała pierwszego syna Melanie.
-Wspaniale... Inteligencję odziedziczył po ojcu... - powiedziała sucho Gwen kończąc tym samym temat spojrzeniem w stylu: nie chcę o nim rozmawiać.
Gdy zjechały z autostrady, a w ich uszach zabrzmiało przyjemne chrobotanie sunących po żwirze kół samochodu, ujrzały gęste wysokie drzewa.
- Ile to już? Dwa lata? Trzy? - Mel próbowała przerwać ciszę czymś innym niż hałas zamykanych samochodowych drzwi.
- Dwa i pół. Zbliżają się wakacje. - brunetka wyszła z samochodu i zwróciła się w stronę bagażnika.
- Zostały jakieś ślady? - Melanie odrzuciła blond kosmyk opadający na jej rumiane policzki.
- Nie, dopilnowałam wszystkiego, każdego najdrobniejszego szczegółu. Mam wprawę, sama wiesz - wysłała jej porozumiewawcze spojrzenie.
Mel przeszedł dreszcz na wspomnienie sprzed 15 lat. Krew, tak strasznie dużo krwi... Ale nie, to już było, minęło, czas wrócić do teraźniejszości i zostawić to w spokoju.
- Miałyśmy o tym zapomnieć. - burknęła pomagając Gwen wyciągnąć ciało pana Halliwella z bagażnika.
Kobieta prychnęła tylko i rzekła:
- Zakopiemy go przy tamtym drzewie dalej. Pistolet i resztę dowodów mam w worku na śmieci i oklejone taśmą, leżą pod ciałem tej świni. Pozbędziemy się ich później, daleko od tego miejsca.
- Zdaje się, że zaplanowałaś wszystko. - cmoknęła Mel. - Pięknie. Ale co z ludźmi, którzy go znali?
- Przejmujesz się takimi drobiazgami, Mel, naprawdę. Ale masz rację, o tym też pomyślałam. Bliskich przyjaciół nie miał, bo kto by takiego typa chciał znać bliżej? Jednak ogólnie mówiąc jego, a właściwie moi, znajomi będą sądzić, że wyjechał w pilnej sprawie za granicę, poznał tam jakąś laskę o dwadzieścia lat młodszą i został z nią tam. Można wysłać jakąś kartkę z pozdrowieniami na jakieś święto udając, że to od niego, a potem albo urwie kontakty albo można wspomnieć, iż zginął w jakimś strasznym wypadku. Tyle. Nie sądzę aby ktokolwiek go szukał, a ty?